Spannend en binnen no time uit, maar mist dat beetje extra

Cade is er nog niet klaar voor om zijn beste vriendin op wie hij smoorverliefd werd gelukkig te zien – met een ander. Hij kon niet opboksen tegen de Britse Garrick die het hart stal van Bliss, het hoofdpersonage uit Losing it, het eerste boek van Cora Carmacks serie. In Faking it zien we hoe Cade omgaat met zijn onbeantwoorde liefde en een toneelopleiding probeert na te streven in Philadelphia. Een belangrijke onverwachte toneelklus komt langs als hij de roodharige Max ontmoet in een koffiebar.

Als haar ouders langskomen voor een verrassingsbezoek, verwachten zij de ideale schoonzoon te ontmoeten. Niet een jongen die Mace heet, een grote tattoo in zijn nek heeft en in een band speelt. Cade is gemanierd en valt zo bij Max’ ouders in de smaak dat Max hem nog iets langer nodig heeft om de goedkeuring en financiële steun van haar ouders te kunnen behouden. Het geld heeft ze namelijk nodig voor het enige dat haar helpt om niet gek te worden: muziek.

Sinds haar dertiende heeft Max niet meer gehuild en geprobeerd de leegte van haar zusje Alex op te vullen. Hoewel ze in eerste instantie als Golden Boy en Boos Meisje elkaars tegenpolen zijn, lijkt het erop dat door hun verleden Max en Cade elkaar beter begrijpen dan ze zich hadden kunnen indenken.

Faking it?
De vraag die op de voorkant staat, is de vraag die tijdens het lezen van het boek aldoor in je hoofd blijft hangen: doen ze maar alsof? Hoewel ze hun relatie faken, spat de aantrekkingskracht tussen Max en Cade namelijk van de bladzijden af. Elk hoofdstuk wisselt van perspectief tussen Cade en Max en dus krijg je door de snelle wisselingen een goed beeld van hoe de personages over elkaar denken. Vooral personage Max is goed uitgewerkt en zie je groeien. Eerst probeer je te begrijpen waarom ze zo boos is, dan weer lach je om haar gevatte one-liners en uiteindelijk leef je vooral met haar mee.

Dit was veel minder aanwezig bij personage Cade. Ja, hij heeft ongeveer evenveel hoofdstukken als Max, maar toch bleef hij vooral de droomjongen – zo nu en dan letterlijk in dromen die moeilijk van de gewone tekst te onderscheiden waren. We weten vanaf het eerste hoofdstuk dat Cade een master volgt om acteur te worden, maar vanaf dat moment zien we hem eigenlijk nooit naar school gaan of een poging doen om een andere acteerklus te krijgen. Cade is samen met Max een hoofdpersonage, maar in zijn uitwerking voelt hij als een charmante bijrol.

De missende elementen
De gebroken rockchick met the boy next door, het kan een goede combinatie zijn, maar dan moet je het ook voelen. Die echte emotie raakte me pas op het einde van het verhaal, als we uitleg krijgen van een geheim dat het hele verhaal lang mysterieus in het midden wordt gelaten. Doordat die uitleg zo laat komt, voelt die op het einde gehaast en afgeraffeld. Net als ik geraakt wordt, is het boek alweer uit. Het idee is veelbelovend, maar komt voor mij niet tot z’n recht, deels ook omdat ik in de zinsopbouw op sommige momenten merk dat het een vertaald boek is. Achteraf vind ik de boodschap over jezelf zijn die het boek meedraagt mooi, maar tijdens het lezen is het meer gewoon een boek dat goed weg leest en spannend en leuk genoeg is om door te willen lezen.

Faking it is duidelijk een New Adult met enkele steamy scenes en is daarin wat gewaagder dan voorganger Losing it. Het tweede deel van de serie is een prima op zichzelf staand boek, al is het na het lezen van Losing it leuker om oude personages als Cade en Bliss in een andere setting terug te zien. De personages hebben genoeg om “leuk” te zijn, maar op Max na te weinig achtergrond om echt van ze allemaal te gaan houden. In het genre zelf is het dus een lekker boek om tussendoor te lezen en je hebt ‘m binnen no time uit, maar het mist voor mij dus net dat beetje extra dat ik graag zie in een boek.