Verrassend en hartveroverend

Nadat Feyre in Hof van doorns en rozen van Sarah J. Maas een elfide doodt, wordt ze door Tamlin meegenomen naar het Lentehof. Sindsdien is er een hoop gebeurd: In Hof van mist en woede heeft Feyre de vloek van Amarantha verbroken en heeft haar leven gegeven voor haar liefde Tamlin. Dankzij de Edelheren is Feyre weer tot leven gewekt. Van buiten is ze een Hoge Fae, van binnen is ze nog steeds menselijk.


Maar Feyre’s hart blijft onrustig door de spanningen in het rijk en de afspraak die ze heeft gemaakt met Edelheer Rhysand. Eén week per maand moet ze doorbrengen in zijn Nachthof. Terwijl Tamlin Feyre probeert te beschermen tegen Rhysand en ieder ander die haar kwaad zou willen doen, wil Rhysand juist dat ze haar krachten ontwikkelt, die zodra haar innerlijke strijd voorbij is voor een andere strijd nodig zijn.

Nieuwe wereld in nieuw boek
Sarah J. Maas begon als een sprookje. Het vorige boek was gebaseerd op Beauty en de Beast en had veel herkenbaarheden: het meisje dat verliefd wordt op het gevaarlijke beest. Maar al bij de beproevingen van Amarantha aan het einde van Hof van doorns en rozen kon je zien dat Feyre’s verhaal meer is dan het sprookje. Met Hof van mist en woede schetst Sarah J. Maas een hele nieuwe wereld. Waar het vorige boek op zich dienst zou kunnen doen als standalone, komt er een heel nieuw verhaal met nieuwe personages tot leven in een 600 pagina’s tellend boek.

Feyre is als personage krachtig genoeg om een heel nieuw boek te kunnen dragen dat losstaat van het Beauty and the Beast-idee. Hoewel ze zich eerst niet per se de “beauty” voelde, is er nu ze een prachtig Hoge Fae uiterlijk heeft toch nog geen sprookjeseinde voor Feyre. In plaats van een oppervlakkige heldin te zijn die een hof redt en vervolgens lang en gelukkig verder leeft, blijft Feyre het moeilijk houden met wat ze heeft gedaan. Met alle gruwelheden die ze heeft doorstaan en alle monsters die ze heeft gezien zou het ondenkbaar zijn om niet enig trauma te hebben en daarom vind ik het zo goed dat Feyre niet makkelijk verder wandelt na alles wat er is gebeurt. Het duurt misschien wat lang, maar de nachtmerries en gedachten van Feyre maken haar een geloofwaardig personage. Door zo stil te staan bij haar gevoelens maakt ze gedurende het boek een hele karakterontwikkeling door.

Verrassende personages
Die ontwikkeling heeft mede te maken met de bezorgdheid van Tamlin. Hij wil haar het liefste beschermen, maar voor Feyre werkt het juist verstikkend. Sarah J. Maas doet het onwerkelijke na het eerste deel: ze zorgt ervoor dat Tamlin niet meer je favoriete man in het verhaal is. Althans, voor mij dan. Na Hof van doorns en rozen zei ik nog zo dat ik Rhysand niet leuk zou gaan vinden, maar in Hof van mist en woede leer je de Edelheer van het Nachthof een stuk beter kennen. En hoewel hij nogal provocerend en grof kan zijn, maken zijn flirts en zijn verborgen zorgzaamheid hem heel verrassend.

Sarah J. Maas pusht je wel erg in de richting van die ene Edelheer, maar om toe te geven: zelfs als je het niet wil, wordt hij een personage om verliefd op te worden, daar kan je niet omheen. En ten midden van al die liefde – of eigenlijk, liefde waar je op moet wachten, want net als in het vorige deel weten bepaalde personages die iets voor elkaar voelen eeuwig om elkaar heen te draaien – is er een hele goede worldbuilding.

Alle nieuwe elfiden en Hoge Fae die worden geïntroduceerd hebben een duidelijke rol en allemaal een eigen achtergrondverhaal, waardoor niemand overbodig voelt. En net als de creepy Attor en Jurian’s oog in een ring zijn ook hier weer personen als de Weefster die je liever niet had leren kennen. Maas’ beschrijvingen zijn altijd net lang genoeg om je het juiste gevoel te geven dat hoort bij wat je leest.

Eeuwige liefde voor Hof van mist en woede
Ik kan nog wel eeuwig doorgaan over waarom ik dit boek zo leuk vind, maar ik ben bang dat ik dan in teveel herhaling of spoilers val. Kortom: liefde, worldbuilding en Feyre maken Hof van mist en woede tot een heel goed boek. Het is lastig vergelijken met Hof van doorns en rozen omdat het best een heel ander boek is, misschien zou je ze zelfs los kunnen lezen aangezien beide boeken een soort van gesloten einde hebben als je niet verder zou willen lezen – maar waarom zou je dat niet willen – maar toch denk ik dat ik Hof van mist en woede nóg beter vind dan het voorgaande boek. Ik kan dan ook niet wachten tot het volgende deel uitkomt, want ik ben nog lang niet klaar met de wereld van Prythian.