Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Stilte is het mooiste geluid in prachtige New Adult

Edriënne 09 augustus 2017
De ‘A sign of love’-boeken van Mia Sheridan hebben als New Adults uiteraard allemaal iets te maken met de liefde, maar ook met de ‘Zodiac signs’, wat Nederlands is voor sterrenbeelden. Zo wordt haar eerste Nederlands vertaalde boek Stilte ingeleid met het verhaal van Chiron, de centaur, die uiteindelijk aan de hemel komt te staan als de Sagittarius, boogschutter. De kracht van het lijden van Chiron brengt ons bij het romantische en meeslepende verhaal van Archer Hale en Bree Prescott, die in elkaars steun een grote kracht zullen vinden om met hun lijden om te gaan.

Een boek dat groeit
Zowel Bree als Archer hebben namelijk een moeilijk verleden achter de rug. Dat van Bree komt door een vrij recente traumatische ervaring die haar heeft doen besluiten samen met haar hondje Phoebe te vertrekken naar het kleine stadje Pelion. Het begin van het verhaal komt wat langzaam op gang. Doordat er veel details worden besteed aan Brees hele verhuizing en alle mensen die ze ontmoet in Pelion, wordt de setting van het verhaal uitgebreid geschetst, maar is er op dat moment nog geen sterke band met hoofdpersonage Bree.

Dit is echter een kwestie van doorlezen, want zodra Archer en Bree tegen elkaar aan botsen op de parkeerplaats, krijg ik echt zin om in het verhaal te gaan duiken. Archer hebben we op dat moment al leren kennen in de flashbacks van een klein zevenjarig jongetje, wat de ontmoeting tussen Archer en Bree net wat interessanter maakt dan wanneer we nog niks van hem zouden weten.

In het begin weet ik niet helemaal of ik de gedachten van zevenjarige Archer bij zijn leeftijd vind passen; herkent een kind wanneer zijn moeder schuldig kijkt, of merkt een kind zonder het te zien op dat iemand zijn kaken stijf op elkaar geklemd heeft? Ook dit is een kwestie van hoe verder je komt, hoe beter het wordt. Mia Sheridan heeft een vrij volwassen schrijfstijl, maar in de latere flashbacks van Archer voel ik meer kinderlijkheid dan in het begin.

Ook de gewone beschrijvingen in het verhaal maken een positieve ontwikkeling door. Zodra het stadje Pelion bekend voor de lezer is, besteedt Mia Sheridan namelijk vooral nog details aan dingen die er echt toe doen. In plaats van jongensgekke vriendinnen in clubs, maakt het verhaal meer plaats van beschrijvingen van hoe iemand kijkt of glimlacht, en enkele flashbacks van Bree worden zo natuurlijk door het verhaal heen verweven dat je het haast niet in de gaten hebt. De verhouding tussen de verteltijd en vertelde tijd wordt daardoor beter en natuurlijker, en daarbij leer je gaandeweg wat er met beide personages is gebeurd, terwijl zij zich voor elkaar openstellen.

Bijzondere aandacht aan traumaverwerking
Ik vind het goed dat het thema ‘verwerking’ en met name het verwerken van een trauma centraal staat, maar op een respectvolle manier. Hoewel de hoofdpersonages steun bij elkaar vinden, is het gelukkig geen ‘healing story’ waarbij alles met een kus voorbij is. Het vertrek van één van de hoofdpersonages in het verhaal laat zien dat je vooral jezelf nodig hebt om beter te worden. Tevens vind ik het verfrissend dat Archer eens niet automatisch stoer en heldhaftig is zoals de meeste bloedmooie mannen in New Adults, maar dat zijn heldhaftige daden – zoals het rennen naar Brees huis door de stromende regen, omdat hij weet dat ze bang is voor onweer – gepaard gaan met zijn breekbare kant. Archer hoeft geen indruk te maken, maar wil wel zijn Bree beschermen, omdat niemand dat ooit voor hem deed.

De relatie tussen Archer en Bree is op die manier gelijkwaardig en heel mooi om te volgen. Het tempo is daarbij perfect. Sommige New Adults zorgen meteen voor een seksuele aantrekkingskracht tussen de hoofdpersonen en ik vind het goed hoe Mia Sheridan die gevoelens eerst realistisch opbouwt. Dat Archer en Mia eerst vrienden worden is namelijk belangrijk voor dit verhaal; Archer heeft een lange tijd geen vriendschap gekend. Dankzij Bree vindt hij voor het eerst écht contact met andere mensen en voelt hij wat waardering is. Archer is namelijk behoorlijk kundig, krachtig en niet te vergeten aantrekkelijk, maar omdat hij zo gebroken is, omdat niemand hem begrijpt, is de vriendschap de eerste stap die hij nodig heeft om in te zien dat anderen om hem kunnen geven. Zodra hij dat weer weet, kan hij ook zijn zeldzame glimlachje bieden aan de liefde.

Sexy New Adult met een twist
Stilte is wel een echte sexy New Adult, want de seks blijft uiteraard niet achterwege en is behoorlijk gedetailleerd beschreven. Dit vind ik erg stijlvol verwerkt in de boekcover van Zomer & Keuning. Je verwacht iets romantisch, wellicht zelfs iets broeierigs, maar de cover lijkt niet goedkoop, een gevoel dat ik zelf bij de shirtless man op bij de Amerikaanse versie wel heb. De rode kleur van de cover geeft de liefde weer, maar de emotie is ook anders te interpreteren; de gezichten op de cover lijken wel wat voorzichtig, alsof het moeilijk is om zich zomaar aan elkaar te kunnen geven.

De gebarentaal geeft dit liefdesverhaal een bijzondere twist en daarmee ook de schrijfstijl. Archer en Bree gebaren namelijk naar elkaar. Archer kan niet praten maar wel horen, dus soms wisselt Bree haar gebaren af met haar gewone stem. De ‘gebarendialogen’ zijn schuingedrukt genoteerd, wat voor best een fijne afwisseling zorgt met de gewone dialogen in het verhaal. Het schuingedrukte geeft ook iets lichtvoetigs, wat past bij Mia Sheridans schrijfstijl en bij het feit dat de gebarentaal misschien wel de stille manier van communiceren is waar een prachtig geluid in te vinden is.

“Jij bracht de stilte, het mooiste geluid dat ik ook had gehoord”
Mia Sheridan waagt zich met dit gebarentaal-tintje aan schrijfster Colleen Hoover, een van de andere auteurs van Zomer & Keuning. Wat ik heel interessant vind om te zien is hoe Misschien Ooit van Colleen Hoover ook een verhaallijn heeft met gebarentaal, maar toch een totaal andere verhaallijn heeft dan dit boek van Mia Sheridan. In Misschien Ooit was de mannelijke hoofdpersoon doof, maar heeft hij daarmee toch een heel leven en vriendschappen opgebouwd, in Stilte kan Archer wel horen, maar is hij afgeschermd van de wereld omdat niemand met hem kan communiceren. Het mooie aan Stilte vind ik tevens dat Bree wel zelf gebarentaal spreekt, omdat haar vader doof was.

Stilte laat zien hoe belangrijk het is voor mensen om te communiceren. Archer was een kluizenaar. Hij kon met niemand praten en heeft zich maar afgezonderd, terwijl hij zo vol kennis zit. Wat zou dat zonde zijn geweest als hij dat allemaal weg zou hebben gegooid! Ik ben blij dat er tegenwoordig zoveel meer mensen – ook die niet doof zijn – gebarentaal enigszins spreken en zorgen dat we overal kunnen communiceren. Door Stilte krijg ik nog meer zin om binnenkort zelf gebarentaal te gaan leren en ik hoop dat er met mij nog meer mensen geïnspireerd zullen worden. Misschien komt er geen sexy liefdesverhaal uit, maar je kunt wel iemands dag goed maken als ze weten dat ze gehoord worden.

Veelbelovend debuut
Stilte is pas het debuut van Mia Sheridan, maar deze schrijfster kan zich prima meten aan New Adult-auteurs die al meerdere boeken hebben geschreven, absoluut! Met de tragische achtergrond van Bree en Archer en de geschreven gebarentaal weet ze haar boek net dat extra beetje diepgang te geven dat zich onderscheidt van alleen een sexy boek en het bijzonder mooi en meeslepend maakt. Aangezien er naast de boogschutter nog veel meer sterrenbeelden zijn, belooft dat hopelijk nog veel boeken in deze reeks van Mia Sheridan die de kracht van de liefde laat zien. Ik heb Bree en Archer in mijn hart gesloten in dit prachtdebuut. Ik hoop in de toekomst nog heel veel van Mia Sheridan te zullen horen!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Edriënne