Hoog tempo en afwisseling in topthriller ‘Wie niet horen wil...’ van Karen Sander

Hoofdinspecteur Georg Stadler en psychologe Elisabeth Montario onderzoeken in Duitsland de moord op Jonathan Geissler, een weggelopen tiener. Hij is zwaar verminkt. Net als bij andere slachtoffers waarmee ze nog geconfronteerd worden heeft Jonathan een prop krantenpapier in zijn mond met daarop een bekend gezegde. Een belangrijke aanwijzing, maar het onderzoeksduo weet deze vooralsnog niet te duiden. Montario heeft het hier bijzonder moeilijk mee, juist omdat ze gespecialiseerd is in het analyseren van boodschappen van moordenaars. Daarnaast is er in Groot-Brittannië een vermeende kindermoordenaar vrijgekomen door haar getuigenis. Als er ook daar opnieuw een kind verdwijnt, zakt de moed haar in de schoenen. Tot overmaat van ramp heeft ze nog niet geheelde wonden van haar vorige samenwerking met Stadler; haar broer bleek toen een seriemoordenaar. ‘Wie niet horen wil…’ is het verhaal van een kat-en-muisspel tussen daders en de ervaren maar onzekere Liz Montario.

Hoog tempo
Wat vanaf de eerste bladzijde van het boek meteen opvalt is het hoge tempo. Vanaf de eerste bladzijde ontwikkelt zich een sterk verhaal, zorgvuldig opgebouwd. Ieder detail is belangrijk en niet te missen. Sander gebruikt meerdere verhaallijnen om het verhaal kracht bij te zetten en spannend te maken en verweeft deze vernuftig in elkaar. Geen voor de hand liggende wendingen of ontknoping, maar een verhaal waar zorg aan besteed is en iedere bladzijde opnieuw weet te verrassen.

Afwisseling
Heden en verleden wisselen elkaar snel af, net als de locaties. Enkele voorbeelden: het actuele proces tegen vermeend kindermoordenaar Derek McGee in Groot-Brittannië, de opsluiting van Jonathan Geissler in Duitsland, de Ripper-moorden met de broer van Liz als dader in het verleden. Ook speelt een gedeelte van het boek af in Nederland. ‘Wie niet horen wil...’ kent vele korte hoofdstukken, aangeduid met een datum en tijd, allemaal in augustus.

Heel veel personages
In no time introduceert Sander heel veel personages. De personages blijven gedurende het hele boek opgevoerd worden, het zijn er erg veel om als lezer te onthouden. Niet minder dan 35 personages spelen een min of meer belangrijke rol, en dat zijn niet eens alle mensen die in het boek genoemd worden. Geen enkel personage wordt terloops genoemd, dus je aandacht erbij houden of notities maken is zeker nodig. Nadeel van de vele personages is dat er weinig ruimte is ze goed uit te werken. Zelfs de hoofdpersonages Stadler en Montario leren we maar oppervlakkig kennen.

Conclusie
De kracht van dit boek zit ‘m in het goed uitgewerkte verhaal, de vele verhaallijnen en dat het tot in detail klopt. Door minder personages te introduceren was er wellicht meer ruimte geweest om de hoofdpersonages beter uit te diepen. Deze Duitse thriller kent de gruwelijkheden van een Scandinavische thriller en de zorgvuldige uitwerking van een Britse thriller. Al bij al een prima thriller, die gemakkelijk leest en garant staat voor vele spannende uurtjes leesplezier.