Elfensprook

(Dit boek is eerder verschenen onder de titel 'Een boosaardig sprookje')

Een (dark) fantasy verhaal in de huidige (1988) tijd, hoewel sommige het misschien als horror zouden betitelen. Het is het enige verhaal van Feist dat op zichzelf staat. Het verhaal is gebaseerd op Ierse en Schotse Folklore en mythen.

De wereld van de mensen en feeën zijn vermengd geraakt, en het resultaat is betoverend, beangstigend, verbazingwekkend en soms gruwelijk.

In het begin sleepte het boek zich voort, maar na zo'n 150 pagina's begon het beter te worden, en kwamen de personages beter uit de verf. Ik kon de doodsangst van de kinderen (vooral van Sean toen hij zijn broer ontvoerd zag worden, en toen hij deze probeerde te redden) goed voelen.

Het 'horror'-gedeelte van dit boek betrof voornamelijk de kinderen Sean en Patrick, nadat zij een ontmoeting hadden met de 'Lichte Man'.

De duivelsheid van feeën vermengen met een brutale pracht leverde een mooi boek op, waarbij je niet in de gaten had dat het, zeker in de tweede helft, vlot verliep.

Het boek bevatte een aantal scenes met een aanranding van pre-tieners. Hoewel ik de afkeer die dit voor sommige lezers oplevert, kan begrijpen, ben ik ervan overtuigd dat dit de beoogde reactie was.

Zoals gebruikelijk in dit soort verhalen, zijn het de kinderen die dingen zien die de volwassenen ontgaan, en is het aan hen om de boel te redden.

De volwassen personages zijn allemaal net een beetje té perfect. De vader is een succesvolle auteur/scenarioschrijver; zijn vrouw een semi-beroemde toneelspeelster; de dochter (uit een eerder huwelijk) beschikt over een trust-fonds van miljoenen; haar vriend is ook een veelbelovende schrijver.

Het einde van het boek viel wel wat tegen.