Mooi geschreven proza verliest in tweede deel aan kracht

Kort gezegd is dit het verhaal van de relatiebreuk van het personage Bregje Hofstede, met haar liefde met wie ze 10 jaar samen was. Auteur Bregje Hofstede leidt de lezer in dagboekvorm door de tijd die ze samen hebben beleefd, maar ook wat daaraan vooraf ging, in haar jeugd. In een interview geeft Hofstede aan dat ‘Drift’ niet als autobiografische moet worden gezien, maar als ‘autofictie’: het verhaal heeft in grote lijnen echt plaatsgevonden, maar is in het boek vervormd en literair verrijkt.
Met prachtig gestileerde zinnen weet de auteur vooral in deel 1 van het boek de lezer echt te raken: ‘Zelfs de tijd die al voorbij was wilde ik met je meemaken’, ‘De liefde wordt in enkelvoud beleefd’, ‘Liever dan je te laten graven naar wat er onder de gebruikelijke woorden lag, takelde ik de subtekst naar de oppervlakte en bediende me van een uitgebreid vocabulaire van knorretjes, kreetjes, gebrom en andere geluiden, een onderbuikspraak die jij leerde te ontcijferen.’ Een leuke literaire draai gaf de schrijfster er zeker aan: door het verhaal heen zit nog een ander subverhaal verheven, ook in dagboekvorm. Dit is het fictieve debuut van het personage ‘de schrijfster Bregje Hofstede’.
In deel 2 wordt het echter meer van hetzelfde, het wordt trager, en vervolgens neemt de empathie de je voelt voor het hoofdpersonage ook af. De ex die beschreven wordt deed ook maar zijn best, ze beschrijft dan wel hoe ze zich altijd maar aanpaste aan hem, maar andersom lijkt dit minstens ook zo het geval te zijn. Er wordt geen enkele rekening gehouden met zijn gevoelens en er is geen zelfinzicht. Het boek krijgt nog een opleving als we ook wat lezen over de jeugd van de ex, echter blijft dit vervolgens minimaal en komt ze er niet meer op terug. Jammer, want juist hier werd het weer een stuk interessanter: hoe moeten we het verhaal plaatsen? Zoals vaak bij een breuk tussen twee geliefden zitten er twee kanten aan elk verhaal en is het minder zwart wit dan je denkt. Helaas weet het boek vervolgens niet meer z’n charme terug te krijgen. Een echte conclusie of clou blijft eveneens uit. De vraag is in hoeverre het personage Bregje Hofstede nu tot inzichten is gekomen over het hoe en waarom van de breuk en wat ze vervolgens met die informatie zou kunnen doen. Jammer, want de schrijfstijl is enorm te waarderen!