Potentieel mooi verhaal komt helaas niet goed uit de verf

Verdwaaltijd van Kathy Mathys (1972) draait om de levens van drie hoofdpersonages: Marcia, David en Emma. Marcia, net gescheiden, woont samen met haar dochter van 16 en wordt verliefd op David. David is schrijver en onderzoeker en heeft jaren geleden zijn jeugdliefde Kay verloren – zij is op een dag vertrokken en nooit meer gevonden of teruggekeerd. Jaren later probeert hij nog altijd houvast te zoeken in het ontrafelen van het raadsel achter haar verdwijning – de reden waarom hij zelf op een gegeven moment ook verdwijnt. Emma is de beste vriendin van Marcia en heeft lang geleden haar ouders en zusje ten gevolge van een auto-ongeluk verloren. Sindsdien zoekt zij naar een doel in haar leven. Ze laat zich ondertussen graag naakt schilderen door Ben, het belangrijkste bijpersonage in dit boek.

Drie personages die op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn, mooie ingrediënten voor een potentieel prachtig mozaïekverhaal. Helaas mist het boek de spanning die een dergelijke vertelling zou kunnen oproepen. Hoewel we nu eens een stuk lezen vanuit het perspectief van de ene hoofdpersoon en dan weer vanuit dat van een andere, wordt het nergens echt spannend (terwijl het soms nog best lastig is te weten wie nu weer aan het woord is). Zo wordt te snel weggegeven dat zowel Marcia’s dochter als Emma zich regelmatig naakt laten portretteren door Ben.

De lezer doet verwoede pogingen om uit te zoeken en vervolgens te onthouden wie er welk moment aan het woord is, maar ondertussen zitten er in het boek heel veel verwijzingen naar films, muziek en kunst. Titels en verwijzingen volgen elkaar in rap tempo op, waardoor de lezer denkt ook dit goed te moeten onthouden. Is dit een aanknopingspunt of en hint naar iets wat later terugkomt, en waarop dus goed moet worden gelet? Wilde de schrijfster hiermee een diepere laag creëren? Dit blijkt niet het geval te zijn – eerder kunnen de verwijzingen worden gezien als onnodige ballast. Het ligt er daarnaast veel te dik bovenop, het is erg over the top. 

Mathys had beter meer diepgang kunnen creëren door de personages meer uit te werken. Het zijn allemaal in beginsel zeer interessante karakters maar helaas worden ze nauwelijks uitgediept. Zo had veel meer kunnen worden ingegaan op het leven van Emma, die haar ouders en zusje is verloren en nu richting probeert te geven aan haar leven. En wat zit erachter dat ze haar schoonvader blijft bezoeken, hoewel haar man zelf (terecht) geen contact meer heeft met zijn vader? Tevens is de dochter van Marcia, Robin, ook een zeer interessante puber; de hunkering naar liefde die ze probeerde te stillen met het bezoeken van kunstschilder Ben. Hoe zit hun relatie in elkaar, hoe maakt Robin überhaupt haar puberteit door? Welke rol speelt Marcia hierin? 

Een potentieel mooi verhaal, maar door de vele onnodige verwijzingen ziet men door de bomen het bos niet meer. Tegelijkertijd blijven de personages slechts licht aangestipt, vaag en ondoorgrondelijk, waardoor het voor de lezer lastig wordt zich te identificeren met een van hen. Dit zorgt ervoor dat het verhaal onvoldoende overtuigt.