Triest, verrassingen en een prachtige apotheose

Gewoonlijk lees ik science-fiction. Of horror. Ook fantasy en hier en daar een ander soort boek dat me per ongeluk toegestopt wordt. Daar zitten soms leuke maar niet echt memorabele verhaallijnen in. Zo ongeveer kreeg ik dit boek in mijn handen gedrukt.
Dansen met Herinneringen begon als een ietwat voorspelbaar liefdesdrama. Althans dat dacht ik. Tot mijn verrassing zaten er al snel een aantal plotwendingen in het verhaal waardoor ik gegrepen werd. Verrukt begon ik pagina na pagina om te slaan en ik begon te begrijpen dat dit verhaal buiten alle genres lag die er tot dan toe waren. Dit was geen zoetsappig liefdesverhaaltje of een vage poging om een literair hoogstandje met omfloerste ongrijpbare filosofische gebeurtenissen neer te zetten. Het had van elk soort genre invloeden in een perfecte balans: drama, sf, fantasy, filosofie, geloof maar vooral liefde. Dit verhaal kwam duidelijk vanuit het hart van de schrijver en het verraste me keer op keer met warme en soms zelfs echte brok-in-mijn-keel momenten die ik nooit hardop toe zou hebben durven geven.

Dansen met Herinneringen staat sindsdien prominent in mijn boekenkast tussen de hardcore mannenboeken en ik raad het elke lezer aan om het tot zich te nemen!