In Mijn Ogen

Zelden zulk een tegenstrijdige gevoelens gehad na het lezen van een boek als bij Door Jouw Ogen van Hans Fiers.

De Eerste Wereldoorlog is het decor van deze vader\zoonroman. Vader, egocentrisch en sadistisch, heeft bovendien losse handjes. Een kleine twintig jaar voor de Grote Oorlog komt zijn vrouw door zijn toedoen om het leven. Driek, hun zoon, toen een kleuter, laat hij geloven dat ze is vermoord door een Duitser. De jongen ontwikkeld een haat tegen alles wat Duits is. De oorlog opent voor hem de mogelijkheid om wraak te nemen. Duitsers neerknallen.

Het was heerlijk lezen tot het laatste kwart. Ik geloofde daarna niet meer wat er gebeurde op het slagveld en in het bedachte veel te uitgewerkte einde.

Fiers kan schrijven en zijn lezers het verhaal in slepen. Maar hij verliest zich ook regelmatig in mooi schrijverij (verkleumde zwarte boom) en een te barokke verteltrant, alles willen vertellen. Het had soberder gemoeten. Vaak is minder meer. Lezers kunnen ook interpreteren en associëren.

In mijn ogen ontbeert Door Jouw Ogen de hand van een vakkundig redacteur. Die had dit boek met een rode pen en kritische vragen en opmerkingen naar een hoger literairniveau kunnen tillen. Maar een straf is het allerminst om deze debuutroman te lezen. Rond te dwalen door het land en de boomgaarden van Belgisch Limburg van ruim honderd jaar terug. Met een jongeman mee de oorlog in te gaan. Zien dat geweld in een gezin generaties lang de onderlinge relaties verziekt. En die postbode, wat een slappe zak, prachtig.