Klaagzang, lofzang

In De Verliezer kijkt de 27-jarige, naamloze, hoofdpersoon terug op zijn leven. In een tijdbestek van een dag neemt hij de lezer mee langs de hoogte- en dieptepunten in zijn bestaan. Dit doet hij aan de hand van de zeven hoofdzonden. Elke hoofdzonde heeft een eigen plekje in de debuutroman van Hans Berens. Al zijn ze niet allemaal even goed te herkennen. Voor sommige moet je goed zoeken in de diepere lagen van deze roman, maar ze zitten er echt allemaal in.

Wat meteen opvalt is dat de hoofdpersoon een nogal uitgesproken mening heeft. Deze weet hij helder te formuleren en vaak lijkt het erop dat hij geen tegenspraak duldt. Hij zal het zelf immers toch wel beter weten? Dit maakt hem niet erg toegankelijk en alles behalve een geliefd personage.

Berens maakt gebruik van een heldere schrijfstijl, die er voor zorgt dat het verhaal, ondanks de moeilijke hoofdpersoon, makkelijk te volgen is. Zo af en toe wordt er wat uitgebreider op dingen ingegaan en dan voelt het eigenlijk meer als een verzameling essays dan als een roman.

Door negatieve houding van de hoofdpersoon en de uitgebreide geanalyseerde gedachten voelt deze veel ouder aan dan deze daadwerkelijk is. Tevens maakt al dat geanalyseer dat het soms een vrij zwaar boek is. Ondanks het dunne formaat, is het dus geen boekje dat je in een zit eventjes uitleest. Het kost tijd. En dat verdient het ook.

Op het eerste oog lijkt De Verliezer een lange klaagzang over het leven. Een klaagzang van een man die niet te veel moeite wil doen voor wat dan ook en ontdekt dat het leven dan toch niet gaat zoals je wilt. Maar als je iets verder kijkt, merk je dat er een aantal maatschappelijke problemen aangekaart worden. Hiermee wordt De Verliezer in een klap een actueel boek dat je aan het denken zet over de maatschappij waarin wij leven. En ergens is dat ook wat waard.