Net niet

Ze heeft al tientallen titels op haar naam staan, waarvan een gedeelte ook verfilmd is, en daarmee is Danielle Steel een gevestigde naam in de wereld van de roman. Een van haar nieuwste titels is Een perfect leven.   

In Een perfect leven draait het om Blaise. Letterlijk, want Blaise is het middelpunt in haar eigen bestaan. Ze heeft een carrière bij de televisie en maakt er geen geheim van dat haar carrière op de eerste plaats komt. Ze is er zelfs trots op. Haar ambitieuze gedrag als het om haar werk gaat heeft er onder andere voor gezorgd dat haar relaties nooit standhouden. Meerdere huwelijken zijn gestrand, maar een van haar relaties heeft Blaise wel een dochter opgeleverd: Salima.  

Blaise zorgt zelf niet voor haar 19-jarige dochter, die op 6-jarige leeftijd blind werd, want ze heeft immers een carrière die voorrang heeft. Dit alles verandert als de verzorger van Salima komt te overlijden door een hersenvliesontsteking. Uit angst voor een besmetting wordt de instelling waar Salima woont gesloten en moet ze noodgedwongen weer bij haar moeder komen wonen. Om te helpen met de verzorging (Salima heeft ook diabetes) komt er ook een vervangende verzorger in huis wonen: Simon.  

Het boek start met een scène op een universiteit die een geheel onverwachte wending krijgt. De spanning zit er meteen goed in en de lezer zal geboeid verder lezen. Die spanning blijft echter maar enkele pagina’s hangen voordat het verdwijnt en niet meer terug lijkt te komen.  

Op dat moment komt hoofdpersoon Blaise in beeld en wordt er eindeloos beschreven hoe haar leven zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld. En daar blijft het niet bij. Ook andere personages worden tot vervelens toe uitgediept. Achtergrondinformatie bij een personage is prima, maar het hoeft geen biografie te worden, iets waar Danielle Steel soms wel naar neigt in Een perfect leven. Ondanks al die achtergrondinformatie slaagt Steel er niet in de personages levendig te houden voor de lezer. Het blijft vrij oppervlakkig en dat is zonde voor een vrouw die al zoveel titels op haar naam heeft staan.  

Hoewel het boek gepresenteerd wordt als een verhaal over een moeizame band tussen moeder en dochter, komt dit niet veel ter sprake. Ja, de relatie tussen Blaise en haar dochter verloopt inderdaad moeizaam, maar het grootste gedeelte van het verhaal gaat over de relatie die Blaise met Simon begint. Pas de laatste vijftig pagina’s wordt er meer aandacht besteed aan de groeiende relatie tussen Blaise en Salima. De verschillende verhaallijnen kabbelen rustig voort en worden nergens echt hartverwarmend of ontroerend. Hooguit voorspelbaar. Het geheel leest alsof het niet helemaal is afgewerkt. Het is het gewoon net niet.