Mooi verhaal over liefde voor jezelf

Onder de sterren van Montpellier begint met een spannend proloog. Een jonge Cleo zit in de klas als haar vader binnen komt wandelen. Hij staat erop dat ze met hem mee naar huis gaat. En wel onmiddellijk, want de wereld vergaat. Haar klasgenoten maken gebruik van de situatie om grappen te maken en Cleo voelt zich vernederd.

Marina Folkers debuteerde in 2015 met Faye en Sean, a love story. Onder de sterren van Montpellier is haar derde roman.

Na het proloog gaan we vooruit in de tijd en is Cleo al een volwassen vrouw. Ze weet echter nog niet helemaal wat ze wil. Haar moeder en zus doen voldoende pogingen om haar de richting in te sturen die zij graag zien, maar Cleo voelt er weinig voor. Gelukkig krijgt ze via een vriendin het aanbod om een tijdje in Frankrijk door te brengen. Enige voorwaarde: ze moet het huis schilderen.
In het begin lijkt ze nog te twijfelen, maar met de steun van haar oma weet ze de gok toch te wagen.

Wat volgt zijn mooie beschrijvingen van de rustieke omgeving. Folkers weet de omgeving prima te omschrijven en het is voor de lezer moeilijk om niet te genieten van Cleo’s ontdekkingstocht die gepaard gaat met de nodige onhandigheden.

Om het allemaal nog interessanter te maken is er nog de mysterieuze buurman die erg mensenschuw lijkt. Hij probeert Cleo op afstand te houden, maar lijkt dat erg moeilijk te vinden. De twee herkennen wellicht een deel van zichzelf in de ander en dat helpt ze om dichter tot elkaar te komen. Toch blijft het moeilijk, want waar Cleo met onzekerheden kampt heeft ook Luc zo zijn geheimen.

Waar de onzekerheden van Cleo al vanaf het begin vrij duidelijk zijn en deze ook verdere uitleg krijgen, blijft het geheim rondom Luc wat langer bewaard. En dat is helemaal niet storend. Het is geen geheim om het geheim, maar het past juist goed in het verhaal. In combinatie met de onzekerheden van Cleo blijft het ook mooi in balans.

Het is mooi om te lezen hoe de twee naar elkaar toe groeien, maar dat gaat voor het gevoel soms nog net ietsjes te snel. Persoonlijk had dat voor mij wel iets langzamer gemogen.

Daarnaast had ik naar aanleiding van het proloog een iets ander beeld van het verhaal. Want hoewel de situatie nog een keer wordt genoemd wanneer Cleo het over haar verleden heeft, en het natuurlijk een groot onderdeel is van haar onzekerheden, had ik verwacht dat het een iets grotere rol zou krijgen dan wat het uiteindelijk heeft gekregen.

Al met al heeft Marina Folkers een mooie en toegankelijke roman geschreven over liefde en zelfvertrouwen. En dan niet alleen liefde voor een partner, maar ook liefde voor jezelf. En dat is iets dat we allemaal van tijd tot tijd wel kunnen gebruiken.