Spannend, een tikje luguber en vol met maatschappelijke onderwerpen

Geboren in Australië, maar inmiddels woont Helen Fitzgerald al jaren in Groot-Brittannië. In 2007 debuteerde ze met het boek dat in Nederland onder de naam ‘Kleine Meisjes’ verscheen. Inmiddels zijn er meerdere boeken van haar hand verschenen. Verloren Dochter is haar nieuwste boek.

De openingszin ‘Ik heb 12 jongens gepijpt in Magaluf’ hakt er meteen in. Ook de daaropvolgende alinea waaruit blijkt dat ze gefilmd is terwijl ze dat deed en dat dat filmpje op internet is beland weet meteen de aandacht van de lezer te trekken.

Dit alles gebeurde tijdens een vakantie. De achttienjarige Sue zou samen met haar zusje Leah en twee van Leah’s vriendinnen op vakantie gaan. Leah zat daar niet op te wachten, maar het moest van hun moeder. Alleen onder die voorwaarde zou de vakantie betaald worden. Moeder Ruth is er dan ook niet van gecharmeerd als Leah alleen terugkeert van vakantie.

Ruth wil dat haar dochter thuis komt en probeert er vanuit Engeland alles aan te doen dat de mannen in het filmpje, inclusief de cameraman, gestraft zullen worden. Hierin lijkt ze een beetje door te draven.

Ondertussen bevindt Sue zich aan de andere kant van de wereld. Om precies te zijn in Zuid-Korea. Jaren gelden is zij daar in een mandje als vondeling achtergelaten. Toen haar ouders haar adopteerde hadden ze al jaren, tevergeefs, geprobeerd om zwanger te worden. Pas toen ze met zijn drieën een leven in Engeland wilden starten, bleek Ruth toch zwanger en een paar maanden later werd Leah geboren. Dit zorgde onderling voor de nodige strijd bij de zussen en Sue is nu vastberaden haar moeder te vinden. In haar hoofd heeft ze verschillende scenario’s zitten van de ontmoeting, maar of die zo rooskleurig is als ze hoopt is nog maar de vraag.

Fitzgeralds boeken zijn spannend, een tikje luguber en zetten je aan het denken over maatschappelijke onderwerpen. Dit is met ‘Verloren Dochter’ niet anders.