soms pijnlijk herkenbaar

De tafel van Tarzan, geschreven door Xander Jongejan, gaat over een vader en een zoon en zijn kat Tarzan. Ze vertellen elk hun eigen verhaal en hun kijk op hoe hun gezin was geordend. Hoe verder je komt in het verhaal hoe meer de twee verhaallijnen naar elkaar toebuigen.
Wat me tijdens het lezen van deze roman opviel was de unieke schrijfstem van Xander Jongejan. Hij heeft een vlotte pen, kiest net het goede woord en geen enkele zin die hij schrijft staat er te veel. Door de korte snelle opvolging van scènes heen lukt het hem heel goed om toch veel diepgang te creëren. In relatief korte hoofdstukken kom je terecht in de hoofden van vader en zoon, en leer je hun kijk en mening over hun moeder kennen. In een realistische en droevige bijklank lees je dit boek maar je leest en voelt ook wat er niet staat. Het verhaal komt soms pijnlijk herkenbaar over, maar dit is juist de sterkte van de roman. Je leest alledaagse dingen die jezelf of je familie en vrienden al zijn overkomen, juist die elementen raken je weleens dieper dan je vooraf dacht.
Het boek is niet zo dik en toch staat er zoveel in, je kan het achteraf herlezen en ik denk dat je geen twee keer hetzelfde verhaal leest. Vooral de vader en de zoon komen als personage aan bod. Deze personages zijn goed uitgewerkt en krijgen vorm, zo erg zelfs dat je ze, zoals bij elke mens, niet altijd kan begrijpen.
Er kwam geen echte sleur in het verhaal. Toch vroeg ik me af en toe af waar het verhaal heen ging. Je komt als lezer pas laat aan de climax, maar tijdens het lezen van de roman wil je alleen maar verder lezen. Daarom geef ik ‘De tafel van Tarzan’ een welverdiende vier sterren, een boek met diepgang en een psychologische ondertoon.