eentje om bij na te denken

Frankusstein van Jeanette Winterson weeft twee verhalen door elkaar heen. Enerzijds heb je het moment waarop de auteur van Frankenstein speelt met het idee om een verhaal te schrijven over het eeuwige leven en het tot leven wekken van een dode. Anderzijds zitten we in de nabije toekomst, waar de robotica ons een handje helpt om ons langer te doen leven, maar waar wetenschappers ook experimenteren om ons onsterfelijk te maken. Wat is het doel van onsterfelijkheid, is het de liefde die ons eeuwig zou moeten verbinden of is louter genot genoeg om voor te leven. In dit boek speelt Winterson met ideeën en gedachten die de mens eigenlijk al eeuwenlang bezighoudt. Wat is er na de dood en hoe kunnen we verder leven. Waar vroeger boeken en kunst iemand ‘onsterfelijk’ kon maken denkt men nu heel anders over dit onderwerp. Het verhaal zou volgens de cover een liefdesverhaal zijn. Alhoewel er inderdaad wordt gesproken over relaties, zijn deze veeleer lust dan liefde. Bovendien is liefde niet de rode draad in het verhaal. Daarnaast is het boek eerder een aaneenschakeling van gedachten dan een geordend geheel. Je moet je tijdens het lezen overgeven aan de chaos en de fantasie van wat allemaal mogelijk is. Als je dat doet zal je de schoonheid van de schrijfstijl en de poëtische dialoogstijl van Winterson pas kunnen waarderen. Wanneer je je bovendien ook openstelt om mee te denken over het (on)mogelijke, zal dit boek je nog lange tijd bezighouden en doen verbazen. Kortom een aanrader voor de lezers die durven denken en open staan voor het onmogelijke.