Diversiteit in een wereld van middelbare school-clichés

Leah on the Offbeat gaat over Leah Burke, één van de beste vriendinnen van Simon Spier (uit Simon vs. the Homo Sapiens Agenda). Ze zit in haar laatste jaar op de middelbare school en daar komt de nodige drama bij kijken. Haar vriendengroep staat op het punt uit elkaar te vallen en ze heeft ook nog een onmogelijk crush. Haar laatste jaar overleven lijkt moeilijker dan ze gedacht had.

Leah on the Offbeat is het vervolg op Simon vs. the Homo Sapiens Agenda, maar in dit boek zien we alles vanuit het standpunt van Leah. Ik heb erg genoten van Simon en vond het dan ook erg leuk om terug te keren naar dezelfde vriendengroep. Het enige probleem dat kan opduiken is het onthouden van alle namen. Het is even geleden dat Simon uitkwam en als je (zoals ik) je ondertussen weinig herinnert over de personages, dan kan Leah aan het begin een stroom van namen lijken en kan het verwarrend zijn wie nu ook alweer wie is. Persoonlijk zou ik dus aanraden om Simon even te herlezen voordat je aan Leah begint.

Dit boek is een mengeling van middelbare school-clichés en diversiteit. Iedereen kent het typische verhaal wel dat zich afspeelt in het laatste jaar, “prom” komt eraan en de tienerliefde spat ervan af. Normaal gezien ben ik geen fan van deze clichés en Leah bevatte er zeker enkele, maar het boek heeft toch iets unieks door de diversiteit. Er zitten holebi’s in dit verhaal, personages van een andere nationaliteit, personages met een maatje meer, … . Kort gezegd: de clichés in dit boek stoorden me niet zo erg, omdat het erg aangenaam is om een boek te lezen waarin diversiteit zo erg aangemoedigd wordt.

Een ander punt dat dit boek ook erg aangenaam maakt om te lezen, zijn de verwijzingen naar andere boeken, films, series, … . Er zaten er vrij veel in, maar Albertalli vernoemt ze net altijd op de juiste plek zodat ik vaak zat te glimlachen wanneer ik een verwijzing naar één van mijn favoriete boeken/series zag. Die verwijzingen hebben me ook een hele hoop plaknotities gekost, want ik kon gewoon niet anders dan markeren waar er iets stond dat me aan het lachen maakte.

Een klein detail in het boek dat ik niet heel erg goed vind, is het taalgebruik. De schrijfstijl leest heel erg vlot, maar Albertalli gebruikt een groot aantal scheldwoorden en dat stoorde me soms even. Er wordt in het boek ook wel mee gelachen dat het hoofdpersonage zoveel vloekt en het past dan ook wel bij haar, maar op sommige momenten vond ik het best onnodig en soms vond ik de context waarin een vloekwoord gebruikt werd zelfs vreemd.

Ik geef het boek 4 sterren, omdat ik erg van dit boek genoten heb en ik dit soort diversiteit alleen maar kan aanmoedigen. Ik geef dit boek net geen 5 sterren, omdat ik nog steeds geen hele grote fan ben van clichés en door het aantal vloekwoorden. Ik zou dit boek aanraden aan iedereen die ook een fan is van Simon en iedereen die graag wat meer diversiteit in YA-boeken wil zien.