Bij het vijvenzeventigjarig jubileum zullen, om de rebellen eraan te herinneren dat zelfs hun sterkste mensen niet zijn opgewassen tegen de macht van het Capitool, de mannelijke en vrouwelijke tributen getrokken worden uit de groep eerdere winnaars’. Met deze zin schudt Suzanne Collins het leven van Katniss Everdeen weer helemaal door elkaar en zorgt ze voor een toch wel verrassende wending in het boek.
In het eerste deel van de trilogie won het liefdespaar Peeta Mellark en Katniss Everdeen de vierenzeventigste Hongerspelen, tot ergernis van het Capitool. De president is helemaal niet tevreden over de manier waarop Katniss de bessen bovenhaalde en zo sterk uithaalde naar het Capitool. Hij vertelt haar dit dan ook persoonlijk als hij haar een bezoekje brengt in District 12. Katniss moet de bevolking van Panem, en ook de president zelf, er tijdens de Zegetoer van doen overtuigen dat ze uit liefde handelde zodat de door de president gevreesde opstand niet zal uitbreken. Ze slaagt hier echter niet in, met enkele kleine opstanden tot gevolg. Katniss heeft ook enkele persoonlijk problemen. Het valt haar moeilijk te moeten kiezen tussen haar jeugdvriend Gale en haar medetribuut Peeta Mellark. Wanneer blijkt dat Katniss terug de arena in moet denkt Katniss dat dit de wraak van de president is en dat hij haar koste wat het kost dood wil. In de arena staan er haar nog een paar verrassende dingen te wachten, maar de vraag is echter of het volk zich nog lang kan inhouden voor er een revolutie uitbreekt.
Het tweede boek uit de trilogie van de Hongerspelen lijkt zelfs nog sterker te zijn dan het eerste boek van de trilogie. Suzanne Collins toont ons opnieuw waar ze goed in is. Dit boek zit net als het vorige boek opnieuw vol met diepere betekenissen en geeft de lezer opnieuw de kans om beelden bij het verhaal te verzinnen. Naar mijn mening lijkt de verhaallijn in dit boek zelfs nog beter uitgewerkt te zijn dan in het eerste boek. Je wordt namelijk constant verrast door onvoorspelbare gebeurtenissen. In het eerste boek was het redelijk vanzelfsprekend dat Katniss de arena in moest, maar wie had er nu gedacht dat ze er in het tweede boek opnieuw terug in moest gaan? Ook moet ik Suzanne Collins enorm feliciteren met de hints die ze in de loop van het boek geeft over de arena van de vijfenzeventigste hongerspelen. Van het krachtveld tot de klok, het is opnieuw allemaal perfect doordacht.
De waaier aan thema’s in dit tweede boek is zelfs nog groter dan in het eerste boek. Het blijft natuurlijk op de eerste plaats sowieso een spannend boek vol met verrassende wendingen. Ten tweede wordt het thema ‘liefde’ in dit boek veel sterker uitgewerkt dan in het eerste boek. Katniss vraagt zich in dit boek echt af of haar relatie met Gale niet meer dan vriendschappelijk is en of haar liefde voor Peeta misschien meer dan enkel gespeeld is. Vervolgens staat het boek vol met maatschappelijke kritiek. In het begin van het boek wil Katniss graag de opstand onderdrukken tot ze op een keerpunt ontdekt dat zij de figuur van de revolutie is en dit graag ook wilt blijven. Verder gaat het boek ook over vertrouwen. Katniss heeft het er in de arena moeilijk mee om haar bondgenoten te vertrouwen. Ze wantrouwt hen constant terwijl ze eigenlijk het beste met haar en Peeta voorhebben, zo blijkt op het einde. Ook het vertrouwen in haar moeder keert terug in dit boek. Sinds de dood van haar vader ontweek Katniss haar moeder zo veel mogelijk, maar sinds ze terug is uit de arena besluit ze haar relatie met haar moeder terug te verbeteren.
Dit boek zette mij er althans toe aan om ook het derde en jammer genoeg ook het laatste deel van de trilogie te lezen. Ik ben enorm nieuwsgierig of Katniss uiteindelijk voor Gate of Peeta zal kiezen en of er uiteindelijk een revolutie zal uitbreken. Een ding staat alvast vast: het derde deel van de trilogie moet minstens even goed zijn als de twee eerst delen.