Boekrecensie: Verboden tranen

In een tuinhuis bij een groot landhuis in Hoorn worden vier lichamen in een verre staat van ontbinding gevonden. Voor rechercheur Sanne Philips en haar collega Luca Borra ligt de moeilijke taak om deze zaken op te lossen. Er zijn veel onduidelijkheden: waar zijn de bewoners; waar is de zoon van de familie; wie verzorgt de tuin nog steeds, etc. De oorspronkelijke bewoners van het huis, Max en Sophie Tildro, zijn om het leven gekomen bij een auto-ongeluk en de huidige bewoner, hun zoon Jack, is al ruim twintig jaar vermist. Jack’s vrouw Sarah is ook onvindbaar. Ondertussen krijgen Sanne en Luca te maken met een tweede zaak, de vermissing van een dame van 89 jaar. Maar al snel blijkt deze vermissing met de ander zaak verband te houden.

Verboden tranen is de opvolger van Virtuele tango met dezelfde twee rechercheurs. Verboden tranen is geschreven in twee verhaallijnen, een vanuit het perspectief van Sanne en een vanuit het perspectief van Sarah. Het is jammer dat het privéleven van Sanne nog te weinig aan bod is gekomen, daar had ik in dit tweede boek wel iets meer over willen horen. Sarah is juist prima gedaan. Als lezer krijg je bewondering voor haar omdat ze zich overal zo goed doorheen heeft geslagen. De ontrafeling van het verhaal is prima, de spanning is goed opgebouwd. Het boek leest heerlijk en alle lijnen vloeien mooi samen.