Met plezier gelezen maar niet echt spannend

In ‘Vergeten grond’ verhuizen Rob en Karine met hun dochter Sophie (2) voor zijn werk van Haarlem naar Venlo. Ze wonen daar in een prachtige, maar een beetje afgelegen boerderij. Karine vindt snel werk als docente Engels en gaat parttime werken. Omdat zij niet direct kinderopvang voor Sophie kunnen vinden, besluiten ze om een nanny in huis te nemen. Zo trekt Heleen, met haar verpleegkundige achtergrond, in bij het gezin.
Maar Karine heeft het moeilijk in haar nieuwe omgeving. Ze verstaat het Limburgse dialect niet, heeft geen leuk contact met collega’s en ook haar leerlingen zijn moeilijk. Omdat Rob meer dan zestig uur per week werkt en soms wekenlang in het buitenland is, heeft ze Heleen hard nodig. Als Sophie regelmatig valt en ook nog in het ziekenhuis belandt wordt het Karine allemaal teveel. Ze ziet beelden die er niet zijn en raakt verward. Omdat Heleen steeds meer in haar element lijkt en steeds overheersender wordt, krijgt Karine haar bedenkingen en gaat ze eindelijk de referenties van haar nanny na.

Vergeten grond bestaat uit achttien hoofdstukken met Karine in de ik-vorm. Extreem is de keuze om direct een nanny in huis te nemen als er even geen kinderopvangplaatsen zijn. Een oppas of gastouder had ook gekund. Maar de nanny was voor het verhaal nodig. Anne Nicolai heeft gekozen voor een klein aantal personages. Daardoor speelt veel in het boek zich af in het huis, met Karine, Sophie en Heleen. Het verhaal is soms wat langdradig: weer eten, weer opruimen, weer op de tablet kijken. Maar leuk is de afwisseling met het werk van Karine als docente en collega Myrthe die haar continu dwars zit. Ik vond het jammer dat met die verhaallijn verderop in het boek niets meer is gedaan. En of ook collega Kathy overspannen raakte door Myrthes pesterijen.

Het boek leest lekker, maar was niet spannend. Wel is er een soort trigger, waardoor ik toch door wilde lezen. Al had ik al snel in het verhaal door wat er mis was met Heleen. Door de titel ‘Vergeten grond’ had ik andere wendingen in het verhaal verwacht. De titel past niet echt bij het boek, alleen op de laatste bladzijde is er een verwijzing en een uitleg van de schrijfster dat ze de titel al voor het schrijven had. Toch is het een fijne Nederlandse thriller en heb ik het boek graag en met plezier gelezen.

Ik geef het boek ★★★☆☆