De 1ste keer

Voor alles is een eerste keer, en deze keer is het voor het eerst dat ik een niet-uitgelezen boek 'review' en met sterren beoordeel. Mijn e-reader vertelt me dat ik 38% gelezen heb en ben aangeland op pagina 295 van de 757. Na bijna 300 pagina's geeuwende saaiheid omdat én de personages, én het tijdperk, én de setting én tot overmaat van ramp de vertelwijze mij al helemaal niet boeien, geef ik mezelf toestemming om - ondanks dat ik Al wat schittert niet helemaal gelezen heb - toch te vertellen dat ik het gewoonweg een niet-door-te-komen boek vind.

Het is mijn boek niet, mijn verhaal niet. Het is het gewoon niet. En nee, het ligt niet aan de dikte, of aan het feit dat het verhaal in het verleden speelt (ben net begonnen in Quicksilver and loving it!) of omdat het een ingewikkelde plot zou hebben of veel wisselende perspectieven. Dat kan ik allemaal over het algemeen goed hebben en maakt een verhaal meestal interessant(er) voor mij. Deze keer niet.

Soms slaat een leesworsteling uiteindelijk om in een liefdesverhouding met het boek, zoals me bij Disgrace op de allerlaatste pagina en bij Possession op tweederde van het boek overkwam. Maar dat zit er bij Catton's boek niet in. Althans, dat verwacht ik niet.

Natuurlijk is dit geen slecht boek, het boeit *mij* simpelweg niet. Maar ik houd, eerlijk gezegd, ook niet van *kijkt om zich heen en fluistert*: Charles Dickens . Dus. Gestopt. Voorgoed.