Recensie Alleen mijn hart is niet genoeg

De hoofdpersoon ontvangt een brief waarin hem wordt meegedeeld dat zijn goede (jeugd)vriend is overleden. Hij herinnert zich die vriend helemaal niet en verlangt er dan ook niet naar om met de dochter, die de brief geschreven heeft, kennis te maken, ondanks dat ze schrijft dat graag te willen.
Een tweede brief, een paar dagen later, vraagt hem om contact op te nemen, omdat er een verzegelde enveloppe met zijn naam erop is gevonden in de nalatenschap van de overleden man. Matthieu, zoals de hoofdpersoon heet, belt de dochter op en spreekt af dat weekend langs te komen.
Hij wordt ontvangen door de Maria, de vrouw van de overledene, hun dochter
Dominique en haar twee kinderen: Ikbal en Doenia. Geleidelijk aan wordt duidelijk wie die overleden jeugdvriend nu eigenlijk is en waarom Matthieu zo belangrijk voor hem is geweest. Matthieu is niet in beste doen en wordt vrijwel direct na aankomst ziek. Hij krijgt hoge koorts en valt regelmatig flauw. Tot overmaat van ramp krijgt hij, op het moment dat hij alleen is met de twee kinderen, ook nog te maken met een racistische aanval op het huis waar hij in eerste instantie helemaal niets van begrijpt. Het is niet de eerste keer dat dat gebeurt, blijkens de reactie van de kinderen. Als Dominique en Maria weer terugkeren, wordt Matthieu zo ziek dat hij afgevoerd moet worden naar het ziekenhuis.

Het begin van dit verhaal doet een beetje aan Paul Auster denken, maar het vervolg kan daar niet aan tippen. Het is een warrig geschreven verhaal met personages en gebeurtenissen die vooral vaag zijn en blijven. Het verhaal zelf, met Paul-Pavel-Milodi's leven als middelpunt waar Mattieu - zonder dat te weten - zo'n belangrijke rol in heeft gespeeld, is sterk en origineel gevonden. Heel jammer dat dat door de fragmentarische wijze van vertellen en de soms onbedoeld hilarisch reagerende personages zo onderuit gehaald wordt, dat er niet veel meer van overblijft. Al met al een teleurstellend boek van Lindon.