Recensie Hard-boiled wonderland en het einde van de wereld

Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen.  Hoe kan het nou dat je hooguit een wenkbrauw optrekt (als je dat al doet) als iemand zich afvraagt of hij door paperclips wordt achtervolgd, schroefjes uit een gedemonteerde eierklopper er gelukkig vindt uitzien, eenhoornschedels met een vuurtang beklopt (of zelfs eenhoornschedels leest), in een kantoorgebouw via een lift en kast uiteindelijk afdaalt naar een grottige onderwereld inclusief rivier, waterval, berg, toren en wat al niet meer, dat dan uiteindelijk na het overzwemmen van een meer via een riool weer in verbinding staat met metrotunnels en ga zo maar door. En dit is slechts een heel summiere opsomming, want ik heb het nog niet eens over zijn los gesneden schaduw gehad of over zijn stad (wat een PRACHTIGE metafoor van egoloos zijn trouwens!!)... en het Systeem, de Semiotecs, de Hekelingen .. .bestaan ze eigenlijk wel? Het meisje in het roze, de grootvader, de Poortwachter en de Kolonel zijn onvergetelijk. En hoe zat dat nou ook alweer met de verbouwing van zijn brein? Wat was hij... een Calcutec????

Natuurlijk, op zijn Murakami's, is er aandacht voor literatuur, whiskey, eten en muziek... ook dat nog. Een boordevol boek waarin je blijft lezen en waarin, voor mij, de uitsmijter aan het eind al het voorgaande overtreft.... hij blijft in zijn stad, want zegt hij tegen zijn schaduw:
'Ik heb verantwoordelijkheden,' zeg ik, 'Ik kan de mensen en plaatsen en dingen die ik heb geschapen niet in de steek laten. Ik weet dat ik je vreselijk onrecht aandoe. En inderdaad, misschien doe ik mezelf ook wel onrecht aan. Maar ik moet de gevolgen van mijn eigen daden dragen. Dit is mijn wereld. De Muur is bedoeld om mij in de Stad te houden, de Rivier stroomt door mij heen, de rook ontstaat doordat ik verbrand. Ik moet weten waarom.'