Recensie Het bezoek van de lijfarts

Enquist's Het bezoek van de lijfarts is de geschiedenis van Christian VII, de gekgemaakte jonge koning van Denemarken, die nooit echt zelf geregeerd heeft. De focus ligt op de paar jaar dat Struensee, een door de Verlichting en dan met name door Ludvig Holberg, geïnspireerde arts, zijn lijfarts is en het land eigenlijk regeert. Struensee voert allerlei veranderingen in Denemarken in, die o.a. door de adel en allerlei andere machtige (en religieuze) figuren worden verafschuwd. Zijn grootste tegenstanders daarbij zijn Guldberg, de leraar van Frederik, de debiele, misvormde halfbroer van Christian en de moeder van Frederik, de koningin-moeder.
Gebruikmakend van het gegeven dat Struensee en de (zeer jonge) vrouw van Christian VII, Caroline Mathilde een liefdesaffaire én een daaruit geboren dochter hebben, zorgen Guldberg en de koningin-moeder ervoor dat Struensee wordt opgepakt voor majesteitsschennis en ter dood veroordeeld.

Het duurde enige tijd voordat het verhaal of eigenlijk de geschiedenis me ging boeien. Dat werd niet veroorzaakt door de geschiedenis zelf, want die is juist wel boeiend, maar door de wijze waarop Enquist het verteld. Vaak worden gebeurtenissen meerdere keren verteld, alsof je zoiets een paar bladzijden verderop al weer vergeten zou zijn. Bovendien worden ze vaak ingeleid door aankondigingen zoals 'en dit is wat er gebeurde' of 'hij zou later nog een belangrijke rol spelen' of 'wat er op de dag voor het vertrek plaats vond, was het volgende'. Dat vind ik hinderlijk.
Soms, als het ging om uitspraken of gedachten van personages, waren de herhalingen wel toepasselijk. Dan blijkt er verontwaardiging, angst of vertwijfeling uit:
"Het was een soort verantwoordelijkheid. En hij wist bijna zeker dat hij een foute beslissing had genomen.
Als er al een beslissing was.
Of was het misschien zo dat hijzelf niet de beslissing had genomen om in Altona in de koets te blijven zitten, niet besloten had uit te stappen en daardoor niet besloten had zijn oude leven weer op te pakken; maar doorgegaan was, een nieuw leven binnen. Alleen maar door was gegaan en eigenlijk nooit een besluit had genomen, alleen maar doorgegaan was."

Maar door dat zo vaak toe te passen en bij alle personages, begint het te irriteren. Gelukkig niet genoeg om het boek terzijde te schuiven, omdat het alles bij elkaar toch een te interessant verhaal, pardon, interessante geschiedenis is om niet gelezen te hebben.