Lezersrecensie
Recensie In Patagonië
Je zou bijna niet meer blijven geloven in toeval.. op de dag dat ik dit boek uitlees, kom ik een stukje tegen in New Scientist (Fungal diesel could revolutionise fuel production):
A fungus that can convert plant waste directly into diesel could allow us to generate biofuel without sacrificing food production.
The fungus was discovered in leaves of the ulmo tree (Eucryphia cordifolia) which grows in Patagonia.
Van brontosaurus naar paddestoel... het is maar een kleine stap . Tijdens het lezen van dit boek, werd ik steeds maar weer geconfronteerd met mijn eigen onwetendheid. Ik weet zo weinig van dit deel van de wereld en al helemaal vrijwel niets over de geschiedenis van Zuid-Amerika. Ik ben, door dit boek, een beetje bijgepraat door Chatwin. Aan de hand van allerlei figuren, waarvan de meest bekende en opvallende Butch Cassidy en de Sundance Kid zijn, wordt je door een deel van de geschiedenis van Patagonia geleid.
Ook dit deel van de wereld en met name de oorspronkelijke bewoners hebben mogen genieten van de zegeningen van zendelingen en kolonisten uit Europa. Afschuwelijk eigenlijk.. iedere keer weer. De wijze waarop Chatwin vertelt, maakt dat het allemaal niet een groot tranendal is, maar echt vrolijk word je er niet van. De zeevaart speelt ook een grote rol in de verhalen.. het ronden van Kaap Hoorn
was in die dagen bepaald geen kleinigheidje. Het leven aan boord van schepen in de 19de en begin 20ste eeuw was al geen pretje, laat staan als je je in zulke contreien bevindt.
Chatwin maakt (ook) gebruik van zijn eigen familiegeschiedenis om over Patagonia te vertellen. Dat is logisch, want het is een stukje van een brontosaurushuid dat in een kastje van zijn grootmoeder werd bewaard en na haar dood verloren is gegaan, dat hem laat beginnen aan zijn speurtocht.
Boeiend? Ja, maar niet makkelijk (voor mij althans) ... er wordt wat met namen van mensen en plekken gesmeten. Chatwin gaat letterlijk op reis door de historie... door Patagonia zwervend krijg je stukje bij beetje de verhalen te horen. Het is een erg leuke manier om kennis te maken met Patagonia, de bewoners en de historie, maar het vereist wel aandacht en concentratie.
Maar wie weet, weten we over enige tijd allemaal waar Patagonia ligt, dankzij Gliocladium roseum.
A fungus that can convert plant waste directly into diesel could allow us to generate biofuel without sacrificing food production.
The fungus was discovered in leaves of the ulmo tree (Eucryphia cordifolia) which grows in Patagonia.
Van brontosaurus naar paddestoel... het is maar een kleine stap . Tijdens het lezen van dit boek, werd ik steeds maar weer geconfronteerd met mijn eigen onwetendheid. Ik weet zo weinig van dit deel van de wereld en al helemaal vrijwel niets over de geschiedenis van Zuid-Amerika. Ik ben, door dit boek, een beetje bijgepraat door Chatwin. Aan de hand van allerlei figuren, waarvan de meest bekende en opvallende Butch Cassidy en de Sundance Kid zijn, wordt je door een deel van de geschiedenis van Patagonia geleid.
Ook dit deel van de wereld en met name de oorspronkelijke bewoners hebben mogen genieten van de zegeningen van zendelingen en kolonisten uit Europa. Afschuwelijk eigenlijk.. iedere keer weer. De wijze waarop Chatwin vertelt, maakt dat het allemaal niet een groot tranendal is, maar echt vrolijk word je er niet van. De zeevaart speelt ook een grote rol in de verhalen.. het ronden van Kaap Hoorn
was in die dagen bepaald geen kleinigheidje. Het leven aan boord van schepen in de 19de en begin 20ste eeuw was al geen pretje, laat staan als je je in zulke contreien bevindt.
Chatwin maakt (ook) gebruik van zijn eigen familiegeschiedenis om over Patagonia te vertellen. Dat is logisch, want het is een stukje van een brontosaurushuid dat in een kastje van zijn grootmoeder werd bewaard en na haar dood verloren is gegaan, dat hem laat beginnen aan zijn speurtocht.
Boeiend? Ja, maar niet makkelijk (voor mij althans) ... er wordt wat met namen van mensen en plekken gesmeten. Chatwin gaat letterlijk op reis door de historie... door Patagonia zwervend krijg je stukje bij beetje de verhalen te horen. Het is een erg leuke manier om kennis te maken met Patagonia, de bewoners en de historie, maar het vereist wel aandacht en concentratie.
Maar wie weet, weten we over enige tijd allemaal waar Patagonia ligt, dankzij Gliocladium roseum.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ellen IJzerman (prowisorio)
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
