Te weinig, te laat, te lang...

Na een pagina of tien was het karakter, de wijze waarop de hoofdpersoon in de wereld stond en zijn blik op anderen (en vooral die op vrouwen) wel klip en klaar. Daar zat vervolgens, tot aan bijna de laatste pagina, geen enkele ontwikkeling in. Niet erg, onsympathieke hoofdpersonen kunnen geweldig zijn, maar deze was, helaas, slechts een voorspelbaar en matig uitgewerkt stereotiepje. En zo bedoeld.

Dat is lastig, want dan moet er wel iets anders zijn dat ervoor zorgt dat je door wil lezen. Dat zou het toewerken naar een climax kunnen zijn, maar dat ontbreekt in dit boek totaal doordat alles veel te lang wordt uitgesponnen. Halverwege wordt er plotseloos een koffer met geld in het verhaal geplempt, waar de auteur dan nog fijntjes een personage het volgende over laat zeggen:

'Maar geen enkel zichzelf respecterend auteur zou durven komen aanzetten met een aktetas met [piep]. Anderzijds zou het wel een goede katalysator voor een plot zijn. Ik ruik een verhaal, maar het stinkt'.

Nou. Dat klopt. En het feit dat bovenstaande knipoog volgt, verandert niets aan de gemakzuchtigheid en de stank. Bovendien blijft het verhaal voortkabbelen, zelfs nadat de koffer is verschenen. Maar... ook dat is zo bedoeld.

De 'jij-vorm' waarin het verhaal verteld wordt, is - zo blijkt later - nodig, en natuurlijk dapper gekozen want het is beslist niet het makkelijkste vertelperspectief. Dat bleek ook wel, want deze vorm en de gekozen 'gimmick' beperkten de schrijver enorm in zijn mogelijkheden om hier een goed, boeiend verhaal van te maken. Of dat nu de bedoeling was, betwijfel ik...

Al deze keuzes zijn, zeker achteraf, te begrijpen, maar zorgen, wat mij betreft, niet voor een fijn of goed boek. Soms vergeef ik een auteur alles door wat er op die laatste pagina('s) gebeurt Alle ergernis, alle worstelingen met taal, vertelperspectief, stijl. het verhaal of de personages verdwijnen dan, omdat het einde al het voorgaande ineens briljant maakt. Moerman liet me echter niet worstelen... ik fronste wat wenkbrauwen, verveelde me en trachtte zo snel mogelijk het einde van het boek te halen. Daar wachtte de 'gimmick' op onthulling, waarmee al het voorgaande verklaard werd... Het zou een kort verhaal briljant gemaakt hebben, maar wekte bij dit 'lange' verhaal alleen nog een allerlaatste fronsen van mijn wenkbrauwen op.