Recensie Spoetnikliefde

Normaal gesproken kijk ik met angst en beven tijdens het lezen naar de hoeveelheid pagina's die ik nog tegoed heb van een Murakami-boek. Dat aantal wordt kleiner en kleiner en dat wil ik helemaal niet! Soms wil ik zelfs niet doorlezen om toch maar vooral nog wat tegoed te hebben; om het onvermijdelijke einde uit te stellen. Maar Spoetnikliefde riep, voorbij de helft gekomen, dat gevoel niet meer op. Integendeel zelfs, eigenlijk was ik heimelijk een beetje blij dat er een eind aan kwam.

Hoewel Spoetnikliefde mijn - op basis van het verleden geschapen - hoge verwachtingen in het begin leek waar te maken, zakte het verhaal voor mij voorbij de helft in. Nadat Mioe en Sumire op zakenreis zijn gegaan, is het mij te 'kabbelend', met als uitzonderingen de nachtelijke tocht van K. en de verhalen van Sumire. Over het algemeen bleven K., Sumire en Mioe echter te ver weg voor mij. K. is geen Toru Watanabe, Sumire is geen Naoko of Midory, Mioe is niet de directrice van de bibliotheek (uit Kafka op het strand) of Reiko. Er is geen Nakata, Oshima, May Kasahara of Hoshino te bespeuren. Ook de relaties tussen de hoofdpersonen halen het niet bij die van Toru Watanabe met Naoko of tussen de hoofdpersoon uit Hardboiled Wonderland en de bibliothecaresse bijvoorbeeld.
Natuurlijk zijn er wel wat pareltjes te vinden, zoals bijvoorbeeld de komkommers in de koelkast, de weigering van K. om naar de 'andere kant te gaan' onder de verlokking van de prachtige muziek en Mioe's ervaring in het reuzenrad.

Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, maar daar is Murakami zelf schuldig aan. Ik verwacht geen 'aardig verhaal' van Murakami, maar dat is Spoetnikliefde voor mij wel. Het boek is voor mij een hompje metaal, dat zijn eigen baan beschrijft. Die baan overlapte heel kort met die van mij en soms raakten onze harten elkaar. Maar dat duurde maar een fractie en nu bevinden we ons weer in volslagen eenzaamheid.
Op basis van de titel, had ik het dus kunnen weten....