Recensie Streken

Arthur Bronckhorst, gevierd cellospeler, is in Londen vanwege een viertal concerten die hij met een kwartet geeft en is gevraagd door een bevriende docent van het conservatorium om een masterclass te geven. Tijdens die masterclass ontmoet hij Chrissie Paget, 17 jaar en een zeer getalenteerd beginnend celliste. Arthur is zeer onder de indruk van Chrissie's talent.

De concerten echter, verlopen niet naar tevredenheid. Arthurs pijnlijke schouder (versleten) en verwarring ten gevolge de ontmoeting met Chrissie, waar hij tot over zijn oren verliefd op raakt, spelen hem parten. Maar er is meer.. vanuit het verleden komen allerlei spoken opzetten, die het hem moeilijk maken. Alexander, zijn inmiddels al twintig jaar geleden verdwenen broer, is één van die spoken. Zijn vriendin maakt het hem lastig, zijn vrouw verwacht hem met kerst thuis. Kortom, Arthurs hoofd staat niet naar die concerten; hij presteert dan ook ondermaats en krijgt daarom ook nog problemen met de overige leden van het kwartet.

Dit is de beginsituatie van het verhaal en via het volgen van Arthur en Chrissie, hun gedachten en belevenissen, wordt beetje bij beetje duidelijk waarom Arthur is wie hij is, wat de rol van zijn vader en moeder is geweest in zijn jeugd, waarom Alexander verdwenen is en wat er toch met die door Arthur gecomponeerde Dode dagen aan de hand is. Ook Chrissie's achtergrond wordt beetje bij beetje duidelijker.

Ondanks een veelbelovend begin, wordt al zo snel duidelijk hoe de vork in de steel zit, dat de spanning inzakt en het alleen nog een prettig verteld verhaaltje wordt. Het moment van de confrontatie is wat flauw en het kabbelt daarna nog wat door. Het is jammer dat de lyrische wijze waarop Natalie Koch de muziek en de passie voor de muziek van Arthur en Chrissie beschrijft, niet in de rest van het verhaal terug te vinden is. De emoties en gevoelens van de personages zijn zo vlak, zo weinig echt, dat het uiteindelijke verhaal, dat toch over de mensen en hun beweegredenen gaat, er enigszins bekaaid afkomt.