Feest

Tang is het debuut van de veelzijdige Erlend Loe. Het vertelt een simpel, oeroud verhaal dat in een paar zinnen is samen te vatten:

Jongeman ontmoet jongevrouw.
Na enige tijd trekt jongevrouw bij de jongeman in.
Dat valt niet altijd mee.
Zij gaan op vakantie.
Ook dat valt niet mee.
Zij vindt na afstuderen een baan op afstand.
Langeafstandrelatie valt ook al niet mee.
Jongevrouw ontmoet andere man.
Jongeman rouwt.
Jongevrouw keert weerom en ...

Tang moet het duidelijk niet hebben van het originele verhaal, of de ongemeen spannende plot, maar ook niet van een hoofdpersoon waar iedereen zich mee kan vereenzelvigen, of van lyrisch beschreven landschappen of ongemeen verrassende metaforen. Tang is verfrissend, laconiek, simpel, grappig, lichtvoetig tragisch en alleen een hoofdpersoon van Erlend Loe kan, gezeten in een trein, Duitse stationsklokken zo bewonderen:

Een of andere Duitser moet erin geslaagd zijn een klok te construeren (de eerste in zijn soort?) die de indruk wekt alle tijd te hebben. Die je het gevoel geeft dat de tijd langzaam gaat. Niets heeft haast als je op een Duits station staat. De secondewijzer beweegt niet alleen, hij staat ook even helemaal stil bij elke seconde. Geniaal. De klok geeft talmend de tijd aan. Haalt er meer uit. Het doet me goed dat te zien.

Briljant gevonden, toch? Die klokken hangen op elk Nederlands station, ik heb er duizenden keren de tijd op afgelezen, maar nog nooit heb ik er zo naar gekeken. Dát is waar Loe in Tang in uitblinkt: het allerdoodgewoonste voor het eerst laten zien. En dan is een klein, alledaags verhaaltje opeens een feest om te lezen.