Verwachtingen-management

Omdat de deelnemers aan de Hebbanleesclub in welk kader ik dit boek las, in hun recensies én in hun bijdragen aan de discussies al zoveel verteld hebben over wat zij van het boek vonden en hoe zij zich ermee hebben vermaakt, vind ik het voor een keer niet nodig om over de inhoud van het boek te vertellen. Nee, ik ga - in navolging van lezeres Sarah B op Amazon.com - aan verwachtingenmanagement doen en jou vertellen wat je te wachten staat.

1) Het is geen lekker tussendoortje, geen spannende thriller. Dit boek kost tijd, en alle tijd die je ervoor neemt is nog te weinig. Lees het op je gemak en gun jezelf daarna te tijd om over alles wat je gelezen hebt nog eens lekker te overpeinzen.

2) Zoals je ergens op de pagina van de leesclubdiscussie kunt terugvinden, is The sellout ritmisch geschreven, en zit het vol met kleine en grote grappen; het is slam poëzie, geschreven door een stand up comedian. Lees het ook zo... of beter nog, luister er naar, want het wordt buitengewoon fantastisch voorgelezen door Prentice Onayemi (Audible).

3) Houd Google onder handbereik. Het is een Noord-Amerikaans boek, het zit tjokvol culturele en historische referenties waarvan het meestal niet erg is als je die mist, maar toch... Zo zijn de drie overbekende Afro-Amerikaanse personen die Foy meeneemt naar de laatste meeting van de Dum Dum Donut Intellectuals onherkenbaar gemaakt door delen van hun namen weg te laten en het is - voor het verhaal op de keper beschouwd - niet superbelangrijk om te weten wie het zijn, maar je gaat het ongetwijfeld toch trachten op te zoeken. Alles opzoeken wordt wat veel, maar wanneer je dat wel doet, word je verrast, en vaak positief verrast door wat je vindt.

4) Deze laatste tip neem ik geheel over van Sarah B, omdat het zo perfect weergeeft hoe 'leuk' het lezen van The sellout is: "Yes, it's funny, but not in the LOL way as often as 'that so true it's painful' way. [...]The verbs come at the end of sentences so often that you really have to read it at a run if you don't want to lose the thread of what's going on, but I can guarantee the thread is worth catching. In the last few pages of the book, Beatty comes as close to speaking to you plainly as the author as he does in the entire novel, and what he had to say tied the many disparate observations together perfectly."

Amen to that.