4 Vriendinnen, 4 Geheimen (of toch 5?)

Een boek over vier vriendinnen die elkaar al jarenlang kennen, met elkaar op vakantie gaan en al hun geheimen met elkaar delen. Of toch niet?
In De Vijfde Brief gaan de vier vriendinnen, Joni, Deb, Trina en Eden, met elkaar een aantal dagen weg.
Het boek begint met de vondst van De brief door Joni.
Direct daarop maken we een sprong terug in de tijd en wel naar het jaar 1993. Het jaar waarin de toen 12-jarige Joni de vier bij elkaar bracht. Deze rol van “regelneef” behoudt zij gedurende de jarenlange vriendschap tussen de vier meiden. Joni heeft een plan dat zij “voor eeuwig samen zullen blijven.” Echter, dit plan wordt zoals te verwachten valt, ingehaald door de waan van de dag. Iedereen is druk met het leven leven, relaties, kinderen en werk.

Hoog tijd dus vindt Joni om de vriendschap weer wat nieuw leven in te blazen. Zij boekt een midweek in een huisje.
In het huisje aangekomen maken de meiden er een gezellige boel van. Het idee ontstaat dat zij alle vier een brief zullen schrijven waarin zij een nog niet eerder geopenbaard geheim zullen onthullen. De brief moet anoniem zijn. Als iedereen haar geheim in een brief heeft opgeschreven, zo is het plan, dan zullen zij de brieven met elkaar lezen.
Het lijkt een goed idee, maar is dat ook werkelijk zo? Doet het de vriendschap goed dat zij op deze manier geheimen delen of doet het de vriendschap juist kwaad, tast het het onderlinge vertrouwen aan?
Nadat de eerste brief is gedeeld, voel je de achterdocht onderling toenemen. Wie heeft deze brief geschreven? Anderzijds is er ook de wil om de briefschrijfster de helpende hand te bieden.
Moriarty weet de lezer goed bij deze discussies tussen de meiden te betrekken, je als lezer als het ware deelgenoot te maken van de discussie.
Als Joni een vijfde brief vindt die niet is gedeeld, slaat de achterdocht toe. De toon van de brief is vol venijn. Wie van haar vriendinnen haat een van de anderen zo erg en hoe heeft deze persoon dat zo lang verborgen weten te houden? Joni heeft geen idee wie de briefschrijfster van deze vijfde brief zou kunnen zijn. Zij heeft geen rust meer en probeert op allerlei manieren te achterhalen wie de schrijfster is. Het wantrouwen slaat toe.
Het boek draait om vriendschap, geheimen, misverstanden en de menselijke eigenschap dat we zelf zaken gaan “invullen” zonder de werkelijke toedracht te kennen. Moriarty weet de lezer geboeid te houden en werkt langzaam maar zeker toe naar de grote finale, waarin duidelijk wordt wie de vijfde brief heeft geschreven.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Joni. Heden en verleden worden afgewisseld. Joni gaat te biecht en tijdens deze biecht doet zij haar verhaal, haar kijk op het weekendje weg met haar vriendinnen. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met hoofdstukken waarin we kennis maken met het wel en wee tijdens het weekendje weg in het huisje.
Gaandeweg wordt er meer duidelijk over de onderlinge verhoudingen tussen de vier vriendinnen. Gelukkig blijkt dat de kracht van vriendschap groot is en veel kan overwinnen.


De schrijfstijl van Nicola Moriarty is eenvoudig en daardoor zeer toegankelijk. Mede hierdoor leest het verhaal als een trein. Minpuntje is wel dat het vrij vlak is geschreven, waarmee ik bedoel dat het veelal aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten hoe de omgeving er uit ziet, hoe de vier vriendinnen er uit zien. Het had van mij wel iets beeldender gemogen.
De opbouw met de sprongen tussen heden, verleden, de biecht en het eigenlijke weekendje weg , spraken mij zeer aan. Door deze manier van schrijven werden er telkens kleine “puzzelstukjes” vrijgegeven, waardoor je door wilde gaan in het boek om te ontdekken of wat je dacht klopte.
De cover van het boek, zwart met daarop gekleurde envelopjes, nodigt uit tot het oppakken van dit boek. Het is een vrolijk ogende cover wat je nieuwsgierig maakt naar de inhoud.