Persoonlijk relaas

Josha Zwaan, bekend van het boek Zijspoor over de nierziekte van haar eigen zoon, werd gevraagd het verhaal van Emma vorm te geven in een boek. Zij heeft dit gedaan op een wijze die het verhaal van Emma niet enkel het verhaal van Emma maakt, maar ook het verhaal van de mensen om haar heen. Zij heeft ondermeer de ouders en de kinderarts een eigen stem gegeven. Door deze invalshoek wordt het verhaal van Emma verteld vanuit meerdere perspectieven. Hierdoor krijg je als lezer een duidelijk beeld van hoe Emma en haar naasten de strijd tegen de anorexia aangaan.
Een waargebeurd, aangrijpend, indrukwekkend, persoonlijk relaas over Emma, haar ouders en haar zusjes.
Het verhaal van Emma is ook vastgelegd in een documentaire van Jessica Villerius.

Emma is nog heel jong als zij gediagnosticeerd wordt. Pas 12 jaar jong en anorexia-patiënt. Wat dan volgt is een traject, wat niet anders omschreven kan worden als een lijdensweg voor zowel Emma als haar naasten.
De ziekte van Emma heeft niet enorm veel impact op het leven van Emma zelf, maar ook op dat van het gezin. Haar ouders kunnen niet enkel meer ouders zijn, maar worden hulpverlener, controleur, bewaker. De anorexia bepaalt het leven van het gezin.

Emma wil leven, dat is duidelijk, maar de anorexia is sterk, héél sterk.

De verschillende perspectieven waaruit het verhaal verteld wordt, afgewisseld met dagboekfragmenten van Emma zelf, geven een aangrijpend beeld van het leven met anorexia. Het is geen kwestie van “gewoon maar weer gaan eten;” was het maar zo eenvoudig.
De wanhoop van Coen en Mariese, de ouders van Emma, het verdriet, het “niet meer weten” van Emma raken je, zijn voelbaar.

Als Emma als laatste hoop naar Portugal vertrekt, om daar zonder haar ouders verder de strijd aan te gaan, is de wanhoop en de gedachte dat zij Emma mogelijk niet meer levend zullen terugzien, treffend verwoord .

“Ik loop naar de anderen, realiseer me opeens dat ik Emma misschien nooit meer zal zien, ik keer om en hol terug. Heel bewust kijk ik haar nog een keer aan en druk een kus op die prachtige lippen. Ik weet zeker dat ik mij dit moment voor altijd zal herinneren, stel dat het misgaat daar in Portugal.”
(Coen, de vader van Emma, die afscheid neemt als Emma door haar moeder naar Portugal wordt gebracht).

Emma wil leven is niet enkel een triest verhaal. Natuurlijk is het vreselijk dat Emma het uiteindelijk niet redt, maar de liefde voor Emma is voelbaar.

Een boek wat standaard kost zou moeten zijn voor hulpverleners. Anorexia is niet “gewoon niet willen eten omdat je aan het lijnen bent.” Anorexia gaat veel en veel dieper; een goede benadering van de patiënt met anorexia is dan ook heel belangrijk.