Helemaal in mee

Nadat Grania haar baby verloor door een miskraam, verbreekt ze de relatie met vriend Matt, de twee zaten niet op dezelfde golflente qua afkomst en dat lijkt dan ook hun relatie stuk te maken. Grania Vertrekt dus uit New York en gaat terug bij haar ouders in Ierland wonen. Moeder Kathleen ontvangt Grania met open armen maar heeft voorlopig het raden ernaar wat haar dochter komt doen. Grania ontmoet tijdens een wandeling een meisje dat in gedachten is verzonken. Ze staat op een rots en lijkt te wachten op iemand. Grania en de 8- jarige Aurora raken aan de praat. Het klikt tussen beiden en al gauw neemt Aurora, Grania mee naar haar huis. Moeder Kathleen is niet te spreken over deze ontmoeting en waarschuwt Grania voor de eventuele moeilijkheden die er kunnen komen als het tot een goede vriendschap komt. Aurora's vader is een druk bezet man en zal het huis een tijdje voor zaken verlaten. Grania wordt gevraagd of ze op Aurora wil passen. Nu Grania's leven toch niet veel meer inhoudt, gaat ze daar op in. De band tussen haar en Aurora wordt erg sterk en moeder Kathleen besluit Grania toch wat familiegeheimen te vertellen. Beide families zijn met elkaar verweven doorheen de geschiedenis. Het zorgen voor een ander zijn kind lijkt zich te herhalen. Maar Grania zet door en hoopt dat haar ouders zich daar bij neerleggen. De moeder van Aurora kwam om door een wanhoopsdaad, de reden hiervoor kent alleen Kathleen. De schrijfster neemt je mee naar een ontroerend verhaal in de geschiedenis van liefde, pijn en verdriet, van een zware oorlog waarin mensen verscheurende keuze's maakten. De hoofdstukken wisselen zich af met het verhaal van de kleine Aurora die de familie van Grania doet inzien dat liefde soms heel dicht bij kan zijn. Het ex-vriendje van Grania, Matt speelt doorheen het verhaal ook een belangrijke rol, hij is er niet van overtuigd dat Grania hem nooit meer wil zien. Kiest ook hij terug voor de liefde of kiest hij voor het gemak van de rijkdom die hij gewoon was?
Ik vond dit boek heel erg mooi, goed uitgewerkt. De schrijfstijl en ook het verhaal doet me denken aan Santa Montefiore. Het boek dat een goede 500 pagina's bevat gaat geen moment vervelen. De afwisseling tussen heden en verleden zijn aangenaam om te lezen en zo leer je alle facetten van deze familiegeschiedenis kennen. Lucinda Riley is er voor mij in geslaagd om een waardevol verhaal neer te schrijven; Ik kijk uit naar ander werk van haar.