Herinneringen

Wie ben je in de ogen van anderen?
Zolang je leeft kom je daar nooit helemaal achter, ook al zou je de mensen vragen je te omschrijven. Pas na je dood, blijkt hoe men je zag, als men herinneringen ophaalt aan hoe het was toen jij nog leefde. Al die herinneringen samen, dat ben jij.

Peter Zantingh beschrijft in het boek Na Mattias het leven van en met Mattias, bezien door de mensen om hem heen. Na zijn dood leren we aan de hand van de herinneringen van een aantal personen Mattias kennen; wie hij was, wat hij deed.
Het verhaal is, zoals gezegd, geschreven vanuit het perspectief van diverse personen uit de naaste omgeving van Mattias. Zantingh heeft er voor gekozen elk verhaal te schrijven in de ik-vorm. Een juiste keuze, als lezer raak je hierdoor betrokken bij de personen in het leven van Mattias.
“Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat ’s ochtends anders dan ’s avonds. Hij leunt donker en geduldig tegen de muur, strekt zich in volle lengte uit over asfalt of trekt achter je rug zijn reliëf over te lang niet gemaaid gras, sierlijk dreigend als een slang.”
Gaandeweg wordt duidelijk wat Mattias voor een ieder heeft betekend en hoe zij nu verder moeten, na zijn overlijden.
Een indrukwekkend boek over rouw en verlies, maar zeker ook over liefde, de liefde voor Mattias. Mooi, met aandacht geschreven