Het verhaal wordt voor een groot deel verteld vanuit het perspectief van de ouders, en dan vooral vanuit het perspectief van Lucille, de moeder van de teruggekeerde Jacob. Zij, eerst nog fel gekant tegen de teruggekeerden, ‘het zijn duivels’, is op slag ‘verkocht’ als haar zoon Jacob weer voor de deur staat. Hij is op 8 jarige leeftijd door verdrinking om het leven gekomen. Al haar liefde borrelt op en wil zij aan haar zoon geven, Harold daarentegen is behoudender. Soms zorgt dat bij hun onderling voor onbegrip.

Omdat er nogal wat doden terugkeren, duizenden over de hele wereld, is de bevolking onrustig, zelfs voelt men zich bedreigd. Hoe deze mensen te voeden en onder te brengen, moeten zij hun eigen plaats afstaan? Ook de kerk en de overheid spelen een rol. Duidelijk wordt dat zij niet goed weten hoe deze ongewone en uiteindelijk kritieke situatie aan te pakken. Machtsverhoudingen komen naar voren.
Vele emoties komen aan bod: onrust, angst, onzekerheid, liefde, trouw, boosheid.
Uiteindelijk zorgen al deze emoties en het niet met de situatie weten om te gaan voor een escalatie.

Met scepsis ben ik aan dit boek begonnen, heb het ook vaak weggelegd. Bij tijd en wijle vond ik het heel traag, vroeg ik me af ‘wanneer gebeurt er nou iets’? Telkens opnieuw werd er weer iets toegevoegd, steeds hetzelfde, maar nergens een antwoord op vragen die zich aandienden: o.a. de vraag wie heeft de Wilsons vermoord? Het was een lange weg naar het plot van de roman of van de thriller? Dat laatste was voor mij echt niet duidelijk. Eigenlijk is het niet helemaal goed gekomen tussen dit boek en mij.

Wat ik vooraf bedacht, dat ‘de terugkeer van doden’ een fascinerend onderwerp zou zijn en ik best wel eens door dit boek ‘gegrepen’ zou kunnen worden, dat is absoluut niet gebeurd.
Wat Jason Mott met zijn verhaal (ontsproten aan een droom die hij over zijn overleden moeder had) met dit boek mee wil geven is, dat wij mensen, ‘bij leven’ aan elkaar zouden moeten vertellen hoe belangrijk de a