Het meisje in de trein

"Je kent haar niet. Maar ze weet precies wie jij bent.” Dit citaat wist me te overtuigen om deze meeslepende thriller mee te nemen uit de bib en past na het lezen dan ook perfect in het mysterieuze plaatje. Alle recensies waren dan ook veelbelovend over dit boek. Aanvankelijk komt het verhaal wat verwarrend en eentonig over door de 3 verschillende vertelperspectieven, die elks hun verleden schetsen, maar eenmaal je de personages kent is dit geen probleem meer. Aangezien de 3 vrouwelijke hoofdpersonages vanuit het ik-perspectief vertellen word je dan ook direct meegezogen in het verhaal. De ruime gebruikte woordenschat zorgt er dan ook voor dat het boek leest als een trein.
Hawkins zet zo met deze eerste thriller een mooie prestatie neer. Elk nieuw hoofdstuk neemt telkens opnieuw verrassende onthullingen met zich mee die je aanzetten om verder te lezen. Naar het einde toe zat ik dan ook op het puntje van mijn stoel. Tijdens het hele boek ben je er steevast van overtuigd wie de moordenaar zou zijn in het verhaal. Maar naar de ontknoping toe laat de schrijfster je toch weer twijfelen.
Hawkins, inmiddels 46, werd geboren in Zimbabwe en trok naar London om daar als journaliste en schrijfster aan de slag te gaan. Onder het pseudoniem Amy Silver schreef ze verscheidene komedieromans, maar deze gaven niet het succes waar ze op hoopte. De keuze van roman naar thriller was dan ook een schot in de roos. Wereldwijd was het een van de meest verkochte en beste boeken en werd daarenboven ook nog eens verfilmd. Ze baseerde de thriller op de vele treinreizen en tijd die ze doorbracht in London. Rachel, het hoofdpersonage, kijkt dan ook voor een stuk door de ogen van Hawkins waardoor ze een persoonlijke touch aan het verhaal bezorgt.
De thriller beschrijft het leven van Rachel: een drankverslaafde, net ontslagen en gescheiden vrouw. Om de schijn voor haar bekommerde huisgenote op te houden neemt ze elke dag dezelfde trein van Ashburry naar London. Gedurende een tweetal maanden observeert ze vanuit het raam twee mensen die ze de namen Jess en Jason geeft. Volgens haar een gelukkig koppel tot ze op een dag Jess met iemand anders opmerkt. Als enkele dagen later Jess als vermist wordt opgegeven voelt ze zich dan ook verplicht deze info door te spelen. Maar wie gelooft er nu een drankverslaafde vrouw? En daarnaast is er ook nog eens de jaloerse nieuwe echtgenoot van haar ex-man die haar dwarsboomt.
Het feit dat heden en verleden mooi worden afgewisseld zorgt voor een aangenaam lezen. Aan de ene kant zorgen deze flashbacks soms voor verwarring. Maar aan de andere kant tonen deze expliciet dat elk van de 3 hoofdpersonages een zwaar verhaal met zich meedraagt. Dit is zeker en vast een meerwaarde, zo krijg je immers de kans om je in hun schoenen te plaatsen waardoor er meer empathie en spanning aan bod komt. Aangezien Hawkins vele scènes in de trein beschrijft kan je je deze acties vaak inbeelden. Bijvoorbeeld: als je je ogen sluit: het hobbelige gevoel van de rails, de verhalen achter de voorbijkomende huizen die Rachel probeert te ontdekken… Dit is wat een goede thriller nodig heeft!
Over het algemeen bevat het verhaal een mooie structuur. De wat moeilijke intro wordt snel goed gemaakt door een leuke plot twist op het einde. In de laatste 100 pagina’s gebeurt dan ook zoveel dat je blijft doorlezen. Daarnaast worden dagelijks voorkomende thema’s in het verhaal verwerkt: alcoholisme, overspel, depressie… Dit lijkt misschien allemaal veel drama maar het is natuurlijk wel de realiteit die Hawkins mooi wist te omkaderen in het verhaal.
Als eerste thriller wist dit boek mij zeker te bekoren. Ondanks het niet veel aanwezig zijn van gruwelijke scènes geeft het psychologische aspect er een goede draai aan. Een grote aanrader voor lezers die de spanning willen behouden tot het einde.