Schateren om een oude knar

Allan is 99 jaar en 8 maanden en heeft het fijn thuis met zijn kat. Totdat een vos de kat te pakken krijgt. Allan wil wraak, en wacht tot de vos in de kippenren is, en blaast dan de kippenren op. En per ongeluk ook de schuur, en zijn huis. Zo komt hij in het bejaardenhuis terecht. Dat is bepaald geen feestje. Op zijn 100-ste verjaardag, vlak voor de festiviteiten losbarsten, klimt hij uit het raam en gaat er vandoor. Zo begint, en eindigt, dit superleuke boek.
Terwijl we Allan volgen, op zijn sloffen op weg naar het treinstation, komt parallel het hele levensverhaal van Allan aan bod, en dat is precies Forrest Gump (dit bedenk ik niet zelf, maar komt van Nu.nl. Het slaat wel de spijker op z’n kop!). Hij vecht in Spanje tegen en met Franco, doet Oppenheimer wat tips aan de hand in de US, wordt dan “cadeau” gegeven aan China en belandt in een Russische goelag als hij Stalin beledigt. Na een paar jaar heeft hij er een beetje genoeg van:
Ontsnappen (uit de Russische goelag) via zee was onmogelijk. Over land leek het veel eenvoudiger te zijn. Naar het noorden van Siberië en de echte kou was natuurlijk geen oplossing, of in westelijke richting naar China. Wat overbleef was het zuiden, en daar lag Zuid-Korea, waar ze een goelagvluchteling als mede een vermoedelijke vijand van het communisme beslist zouden opvangen. Jammer alleen dat Noord-Korea ertussen lag.
Hij vertrekt met Herbert Einstein (ja inderdaad familie van..) en na wat omzwervingen belanden ze in Indonesië. Tegelijkertijd lezen we wat er allemaal gebeurt met de 100-jarige Allen na zijn “ontsnapping” uit het bejaardentehuis: criminelen en de politie maken jacht op hem terwijl hij met vrienden, vriendin en olifant door Zweden trekt. Ook deze verhaallijn is supergrappig. Maar zijn internationale tochten als hij nog jong is, zijn echt pareltjes:
Op Indonesië merken Allen en vriend Herbert Einstein dat alles te koop is. Herbert begrijpt niet hoe dat werkt en zijn Indonesische vrouw zegt: noem eens iets wat je heel graag zou willen? Eh, zoals autorijden? Precies! Vrouwlief koopt een rijbewijs voor Herbert, maar er was meer: ze had ook een diploma dat Herbert een gediplomeerd rijschoolhouder was en een bewijs dat ze de plaatselijke rijschool had gekocht. Ja maar, ik kan toch helemaal niet autorijden? Jawel hoor, wordt hem uitgelegd. Hij heeft nu de positie, en nu was HIJ degene die bepaalde wat goed autorijden was. Zo werkt dat in het leven: niet wat juist is, is juist, maar wat degene die het bepaalde zei wat juist is, is juist. Aha! Na 6 maanden is de rijschool een groot succes en is Herbert stomverbaasd te horen dat in Indonesië LINKS gereden wordt.
100 jaar wereldgeschiedenis op z’n Gump’s in een fijn spannend, grappig en vlot geschreven boek. Hardop lachen gegarandeerd!