Ik hoor tot de groep die het boek halverwege in de boekenkast heeft teruggezet. Van de beloofde spanning kon ik de eerste honderd pagina's niets vinden, hoewel het idee voor het verhaal juist zo aardig leek.
Verder heb ik nogal wat kritiek op de vertaling. Ik zeg er eerlijk bij dat ik geen Spaans lees en dus niet weet wat er in de brontaal staat, maar ik had moeite niet een rood potlood te pakken en overal verbeteringen aan te brengen. De vertaling komt stroef over, te letterlijk.
Lammert gaf al wat voorbeelden en ik kan daar nog wel een paar aan toevoegen.
- Kort na de oorlog had een aanval van cholera mijn moeder van ons weggenomen. (Een aanval van cholera?)
- 'Sommige dingen kun je slechts in het donker zien', gaf mijn vader me met een raadselachtig glimlachje te verstaan, waarschijnlijk geleend uit een van de door hem stukgelezen boeken van Alexandre Dumas. (gaf me te verstaan? Liever: legde uit. En de zin omdraaien: legde mijn vader me uit met een raadselachtig glimlachje, dat hij misschien had geleend...
- ... tot het schijnsel van de Ramblas zich achter onze ruggen verloor. (zich verloor? Zich verliezen betekent: geheel opgaan in, zich vergeten. Niet: verdwijnen)
- Het licht van de ochtend sijpelde langs balkons en deklijsten heen in schuine vegen licht die de grond niet raakten. (Waarom tweemaal licht?; en 'heen' moet weg: in schuine banen die de grond niet raakten)
Afijn, zo kan ik nog wel doorgaan. Erg jammer. Een vertaler moet een boek nooit te letterlijk vertalen, maar zorgen dat de vertaling klinkt alsof het boek in de doeltaal is geschreven. Daarmee doet hij er niets aan af; daarmee geeft hij zijn werk juist een meerwaarde.