Micheal Connelly is absoluut top! En in dit boek komen drie hoofdpersonen uit eerdere boeken samen, voor de fans die alles van hem verslinden is dit echt een geweldige leeservaring!
Ten eerste natuurlijk Harry Bosch. Hij onderzoekt de dood van zijn vriend (en de hoofdpersoon uit Bloedbeeld) Terry McCaleb. Maar Terry is gestorven aan een hartaanval. Daar is niets verdachts aan... toch?
Dan is er 'De Dichter', een seriemoordenaar die in het boek De dichter aan het slot werd doodgeschoten door Rachel Walling, FBI-agente. Hij is dood.... toch?
Hoe Harry in zijn onderzoek naar een eventueel verdachte dood stuit op Rachel die het telefoontje krijgt waar ze al 3 jaar op wacht, namelijk dat De Dichter helemaal niet dood is ... dat is onderwerp van de eerste hoofdstukken. Maar pas als beide onderzoeken zich hebben gekruisd en Harry de nodige tegenwerking van de FBI-idioten heeft ondervonden komt het verhaal op stoom en vinden Rachel en Harry, soms op basis van hun grondige kennis van De Dichter en soms op intuitie, het spoor dat hen leidt naar de uiteindelijke confrontatie met De Dichter. De afloop is spannend, maar zeker niet zo gruwelijk als ik op grond van de flaptekst aanvankelijk vermoedde. Dat doet echter niets af aan het leesplezier en de geweldige plot.
Connelly's schrijfstijl wordt steeds prettiger, dit boek leest als een trein. Ook het stijltrucje dat hij in het vorige Harry Bosch' boek uithaalde om Harry's verhaal in ik-vorm te schrijven werkt hier weer om de lezer in het boek te trekken. Het enige dat in het begin verwarrend werkt is dat het verhaal vanuit Rachels' perspectief wél in derde persoon is geschreven, zodat sommige verhaallijnen van 1e persoon naar 3e persoon switchen. Storen doet dit niet. En ik heb stiekem al even gekeken naar het volgende Harry Bosch boek en daarin is weer de vertrouwde derde persoonvorm gebruikt. Mijn eerdere conclusie (bij de recensie van Verloren licht) lijkt juist: de ik-vorm duidt de periode aan dat Harry niet (meer) bij LAPD werkt.