Goede beschrijving van een tijdsgeest

De titel van dit boek is een beetje misleidend, want het gaat over zo veel meer dan over de liefde.
Het is het verhaal van Frédéric, die als student verliefd wordt op de getrouwde mevrouw Arnoux.
Buiten het liefdesverhaal krijgen we een zeer gedetailleerd beeld van het Frankrijk van rond 1840.
Woelige tijden, met onlusten, strijdbare studenten, arbeiders die op straat komen.
Het Parijs van die tijd wordt zo goed beschreven dat het lijkt of je daar zelf op straat loopt en in de Tuilerieën rondslentert. Je ziet en hoort zo de rijtuigen voorbij denderen op de Place de la Concorde.
Flaubert is een meester in observeren. Zo vond ik de beschrijving van een bezoek aan het kasteel van Fontainebleau en de omgeving gewoon prachtig. (Het kasteel van Fontainebleau blijkt een zeer groot paleis te zijn, waar veel Franse koningen hebben gewoond.)
Wat de liefde betreft: het was in die tijd blijkbaar doodnormaal dat een man een echtgenote had én enkele maitresses. Daar keek niemand van op. De getrouwde vrouwen vonden dat zelf ook normaal.
De hoofdpersoon, Frédéric, vind ik een geweldige twijfelaar, zowel in de liefde als in zijn levensidealen. Hij verandert voortdurend van gedachte, en houdt, in al zijn onschuld, zijn vrienden en zijn liefjes wel wat aan het lijntje.
Op de achterflap lees ik: “Flauberts aangrijpende verwoording van het levensgevoel van zijn hoofdpersonage geeft tegelijkertijd een beeld van zijn eigen generatie: de jongeren van 1840 die, vervuld van ambitie en idealen, toeleven naar de revolutie van 1848.”
En toch, volgens mij is Frédéric eerder een meeloper, een toeschouwer. Wat hij echt denkt over die revolutie en de eisen van de arbeiders? Ik weet het niet. Hij blijft toch maar mooi en veilig gesetteld in zijn eigen wereldje: de bourgeoisie.