Volksdevotie... (zucht)

Als ik aan een boek begin, hoef ik niet persé iets te weten over het privé-leven van de schrijver.
Weten in welke periode hij/zij leefde, is vaak al voldoende.
Bij hedendaagse schrijvers hoef je dus niets vooraf te weten.
Maar!
Er is een maar.
Bij het boek “De trooster” van Esther Gerritsen had ik beter wél iets geweten van haar privé-leven.
Deze schrijfster is nl., na omzwervingen langs boeddhisme, e.d., teruggekeerd tot het katholieke geloof van haar jeugd.
En het boek gaat over het katholieke geloof.
Had ik het geweten, was ik er gewoon niet aan begonnen.
Ik kende Gerritsen van het boekenweekgeschenk van 2016, “Broer”, dat ik heel goed vond.

“De trooster”, dus. (Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.)
Flaptekst:
“Geheel tegen de regels van het klooster in wordt een nieuwe gast opgevangen door Jacob, de conciërge. Aanvankelijk stelt Jacob, zich bewust van de hiërarchie binnen de orde, zich terughoudend op. Maar gaandeweg groeit er een verstandhouding tussen de gelovige conciërge en de gast die een misdaad op zijn geweten heeft. Jacob verliest zich in de aandacht die hij krijgt en is bereid ver te gaan om de vriendschap te behouden.”

Het verhaal speelt zich af in de week voor Pasen, de Goede Week.
Voor mensen die niet met een of ander geloof zijn opgegroeid, kan het interessant zijn om de rituelen in de week voor Pasen eens haarfijn uitgelegd te krijgen.
Maar ik, die zelf katholiek ben opgevoed, zag hier het hele circus weer opgevoerd.
Knielen, bidden, kaarsjes branden, vaste stukjes tekst opzeggen, zoals “Oh Heer, wees ons, zondaars, genadig.”
Daar heb je ze weer, de zondaars (wij, dus).
En Jezus, die zijn leven heeft gegeven voor ons.
Zonde, boete doen, ...en heel misschien: vergeving?
Het hoofdpersonage, Jacob, is een eenvoudig gelovig man, die houdt van de kerkelijke rituelen, vooral van de kruisweg.
“Volksdevotie”. Ik herken het maar al te goed.
Het hele verhaal wordt verteld door Jacob, de ik-persoon.
De tweede hoofdpersoon, Henri, is een man die weinig weet over religie. Het klooster is voor hem een totaal andere wereld. Gefascineerd kijkt hij toe, en neemt hij zelfs deel, maar hij snapt er totaal niets van. Hij wordt dan ook helemaal niet bekeerd in het klooster. Hij gaat na zijn retraite gewoon weer zijn gang.
Citaat:
“Morgen,” zei ik, “lopen we met hem mee, jij en ik, de hele kruisweg. Zeg dat je met me meeloopt. We laten hem niet alleen. Hoe meer we nu bij hem zijn, hoe minder zinloos zijn lijden is geweest. Snap je dat wel? Dat het aan ons is om het goed te maken?
Ik wist dat ik alles tegen Henry kon zeggen, moest zeggen. Deze vriendschap kon geen enkele schijn verdragen.”
Hoezo, deze vriendschap?
Ze hadden elkaar nog maar een paar dagen geleden voor het eerst ontmoet!

Vreemd dat dit boek bij zo veel mensen in de smaak valt.
Maar ja, religie en het zoeken naar de zin van het leven is ook weer erg in.
Verder is het een zeer simpel, rechtlijnig verhaal, dat makkelijk weg leest.

Op de cover van het boek staat een klein stukje uit het schilderij “De tuin der lusten” van Jeroen Bosch. Dat schilderij vind ik duizend keer interessanter dan “De trooster” van Gerritsen.