Mooi verhaal, en geen woord te veel.

Een heel speciaal boek van net geen 100 blzn.
Een jongeman zit in het park op een bank. Recht tegenover hem zit een man van in de vijftig zijn lunch te verorberen, een zogenaamde “salaryman”, mooi in het pak.
De jongeman heeft al 2 jaar zijn kamer in het ouderlijk huis niet verlaten, en nu zit hij in het park.
De salaryman komt niet alleen lunchen; hij blijkt de hele dag te blijven zitten.
Elke dag opnieuw.
Na een tijdje komt de oudere man naast de jongeman zitten en beginnen zij te praten.
Waarom zitten zij daar?
Wat is er gebeurd in hun leven?
In een gebalde stijl wordt het verhaal verteld.

(Ik las in enkele recensies dat deze schrijfster soms wordt vergeleken met Murakami.
Maar ik vind haar stukken beter, veel minder uitweidend bij de kleinste details.)

Iemand die jaren zijn kamer niet uitkomt: ik vond dat niet slecht gevonden voor een verhaal. Maar nu lees ik dat er in Japan zo'n 3,6 miljoen jongeren zijn die zich echt op die manier hebben teruggetrokken uit de maatschappij, Ze hebben zelfs een naam: hikikomori.
Heel vreemd. De oorzaak zou de enorme prestatiedruk zijn, die op kinderen en jongeren gelegd wordt in de Japanse samenleving.

Het boek eindigt met het woord “Begin”.
En, ja, dan lees je spontaan opnieuw het begin.
De jongeman zit in het park en wacht op de salaryman.
“Ik noemde hem Stropdas.
De naam beviel hem. Hij moest erom lachen. Rood-grijze strepen op zijn borst. Zo wil ik hem in mijn herinnering bewaren.”