Grappig en herkenbaar.

Eindelijk nog eens een Brusselmans gelezen: “Het einde van mensen in 1967”.
Hier heeft Herman het niet over zichzelf, nee, het is een echt verhaal, in de derde persoon.
Veel personages, die allemaal heel wat beleven en die uiteindelijk allemaal iets te maken hebben met een bepaald dorp in Vlaanderen, Lensbeke.
De belevenissen van de mannen en vrouwen worden vrij afstandelijk verteld. De beschreven dorpsmentaliteit van 1967 is zeer herkenbaar voor mensen die (zoals ik) nog in zo'n dorp zijn opgegroeid.
Het was lang geleden dat ik nog een boek van Brusselmans had gelezen, omdat het niet bij te houden is, en omdat hij zich nogal vaak durft te herhalen, maar dit was toch wel de moeite waard. Dat hij wel degelijk kan schrijven, dat hoeft geen betoog.
Citaat:
“Een jukebox had Toon nooit gewild. Nee, hij moest altijd denken aan het verhaal van zijn nonkel Prosper, die in zijn café in de Bakstraat een jukebox had geïnstalleerd en al op de tweede dag was er een ruzie uitgebroken tussen twee klanten omwille van een plaatje. Iemand had Elvis Presley geduwd en iemand anders kon Elvis Presley niet horen of zien en er waren messen getrokken. Toons nonkel Prosper had nooit veel geluk gekend met zijn café in de Bakstraat. Eerst dat messengevecht, een kleine drie weken later de boel ontploft door een slechte butagasfles.”