Je wandelt het hele pad mee.

Ik weet niet meer hoe 'Het zoutpad' op mijn pad kwam, maar ik vond dit een geweldig boek.
In het begin ging het een ietsje te veel over de rechtszaak waardoor de twee hoofdpersonages alles kwijt geraken, maar daarna, van zodra ze op pad gaan, is het erg meeslepend. Ik kon het moeilijk weg leggen.
Het is het waargebeurde verhaal van een vrouw die met haar man een tocht van meer dan 1000 km maakt, langs de west- en zuidkust van Groot-Brittanië. Ze zijn vijftigers en de man heeft net te horen gekregen dat hij een ongeneeslijke ziekte heeft. En toch gaan ze op pad.
Wildkampeerders zijn het. Ze overleven met heel weinig, hebben vaak nauwelijks iets te eten, vinden niet altijd een geschikte slaapplaats, gaan door weer en wind.
Al de mensen die ze ontmoeten, verbazen zich over deze backpackers, die op hun leeftijd nog wildkamperen. Maar ja, ze doen het niet voor de lol. Ze zijn echt dakloos.
De natuurbeschrijvingen zijn zo prachtig, dat je zelf op stap zou willen gaan. (maar dan wel zonder te moeten slapen in een tentje.)
Het paar wordt nogal vaak “oudjes” genoemd door de mensen die zij ontmoeten, terwijl ze maar net boven de vijftig zijn. Dat is wel vervelend als je zelf een lezer bent, die de 5 bijna gaat verruilen voor de 6.
Het is niet zomaar een boek over wandelen in de natuur. Het gaat ook over de maatschappelijke positie van daklozen.
De reacties van mensen die ze onderweg ontmoeten, zijn tekenend. Als Raynor en Moth vertellen dat ze hun huis hebben verkocht om op pad te gaan, vinden de mensen dat fantastisch. Maar als ze vertellen dat ze dakloos zijn, omdat ze hun huis zijn kwijtgeraakt, zijn de reacties heel anders.
Het praatje wordt zo kort mogelijk gehouden en ze kunnen niet snel genoeg wegwandelen van dit koppel, want met zwervers willen zij niks te maken hebben.
Het verhaal is zo aantrekkelijk door het grenzeloze optimisme van deze twee mensen. Het is helemaal niet triest. Het straalt hoop en vertrouwen uit en er zit zelfs humor in.
*****