Hoewel ik van de zee en van Oostende hou, deed dit boek helemaal niets met mij.

Misschien had ik er veel te veel van verwacht, maar dit boek is voor mij een tegenvaller van formaat.
Na ongeveer 1/3e van het boek, had ik door dat de stijl niet meer zou veranderen. Het is een verslag over heen en weer rijden van Brussel naar Oostende en terug. Het is een verkondigen van weetjes over Roth, Spilliaert en Ensor. Een verslag ook van een verminkte stad, waar eigenlijk bijna alles van het verleden is uitgewist.
Ik heb mezelf gedwongen om het boek toch tot in helft te lezen. (Het e-book telt 241 blzn.)
Dus heb ik nog een stukje over Proust meegepikt en een stukje waar de zee zelf aan het woord is.
En nu, op naar een mooier boek voor deze zomer.
Ooit zal ik dit boek nog wel eens uit lezen.
Nu overheerst voor mij vooral het gevoel dat ik me toch weer heb laten vangen door de hype.
Citaat:
“We drinken iets in Café Moderna. Uit de boxen waait een kampvuurachtig liedje van Lucy Loes. Als we buiten komen, breekt de zon een moment door de wolken. Alsof de zon zegt: 'Allez vooruit', en Broucke en ik vangen de zon op ons gezicht. Het Oostendse licht. Het valt ook op de gebarsten verf van een oud houten rolluik. Ik pruts een verfschilfertje eraf en geef dat aan Broucke.
'Kijk 's, wat een groen.'
Hij haalt zijn schouders op. De zon is alweer weg.
'Kleur is waar het licht in valt', zeg ik.
'Misschien gebeurt er nu iets in deze oude huizen. Kijk, de zon breekt door.'
Ja, de zon breekt door.
'Kleur is waar het licht in valt', zeg ik opnieuw.
Van een oude affiche in de Amsterdamstraat scheur ik een stukje jongemeisjesroze. 'Was dat niet Ensor die beweerde Là où il y a du gris, je mets du rose?'
'Nee, dat was Picasso', zegt Broucke onbewogen.
Ik zeg hem nog van alles, hij laat mij maar praten. Ik zeg net niet dat er nog veel knappe vrouwen rondlopen in Oostende. Maar zolang ik babbel hoeft hij niets te zeggen.”