Originele verhalen, in een prachtige schrijfstijl.

In het boek “Wij, het schuim” van Caro Van Thuyne duiken de vreemdste personages op.
Als lezer laat je je best gewoon meedrijven.
Ik heb van elk verhaal, ja, zelfs van elke zin, genoten.
Wat een prachtige schrijfstijl, en wat een origineel blikveld.

Een mooi verhaal is bv. dat van een prachtige zwaan, die een plastic zak verwart met wier en hem wil verorberen. Een zwemmer wil haar dat verhinderen, waardoor de zwaan agressief wordt en aanvalt.
Die zwaan komt in een van de volgende verhalen terug, als een deeltje van het schuim.
Jawel, het groene schuim op het water is dan de verteller.

Wat is toch die aantrekkingskracht van het water op de mens?
Het geborgene, het gevaar? ...De dood is nooit veraf.

Mysterieus en een beetje akelig vond ik het verhaal van de ijsblauwe kinderen.

En dan heb je Axl, van wie je al snel beseft dat het niet over een man gaat, maar over een axolotl.
(Ik heb moeten opzoeken wat dat is.) Een axolotl is een schattig wit diertje, een amfibie, met een breed gezichtje en gespreide vingertjes en teentjes.
Het moet de eerste keer zijn dat een axolotl de hoofdrol speelt in een verhaal.

En de kleine gouden zebra...

En Lijkhouding! Dit is een grappige: “Monniken mediteren in lijkhouding....
Wees op een vriendelijke manier ook nieuwsgierig naar de ruimten tussen de tenen. Ga dan verder met het verschuiven van je aandacht, meer naar boven: de kuit, het scheenbeen, de knie en het dijbeen.
Dat haal ik nooit zonder onderbreking, mijn gedachten dwalen tien-twintig-duizend keer per bodyscan af, soms geef ik het gewoon op na een kwart lijf.”

Ach, alle verhalen in deze bundel zijn mooi en uniek.

Op het einde spreekt de schrijfster de lezer rechtstreeks aan:
“U die deze bladzijden leest, voelt u intussen voor Mirabelle?
…
Sprookjes gaan over de machtelozen die de oneerlijkste ellende nemen als noodzakelijke weg naar ze leefden nog lang en gelukkig – maar eindigen onze levens niet vaker in ze leefden nog lang en alleen?”