Jammer

Het boek is geschreven in de ik-vorm. Toch blijf je ook als lezer een observator. De kelner die in het chique restaurant werkt is van de oude stempel. Hij is formeel, hij weet hoe het hoort en verwacht dit ook van de gasten. De vaste gasten en de medewerkers van De Hills worden beschreven vanuit het gezichtspunt van de kelner, maar je leert ze alleen kennen via hun gedrag of hun bezigheid. De komst van een jonge vrouw, waarvan de kelner niet goed weet of het een vrouw of een meisje is, en daarom door hem het vrouwmeisje wordt genoemd, brengt de dagelijkse orde in de war. Ze verschijnt niet of komt te vroeg. Ze zit aan verschillende tafels en bestelt een vierdubbele espresso. Als dan ook Anna, een dochter van zijn vriend, niet wordt opgehaald en de mensen van tafel 10 en 13 bij elkaar aan tafel zitten en na de kaas, een voorgerecht willen, is de verwarring compleet. Het verhaal heeft veel humor in zich, maar het komt niet uit de verf.
Het etablissement zelf wordt met zoveel detail beschreven dat het grote plaatje niet duidelijk wordt. Je ziet letterlijk door de bomen het bos niet meer.