Een naar verhaal

Het verhaal is hartverscheurend. De schrijfster, Anaïs Barbeau, probeert een antwoord te vinden waarom haar oma, Susanne, haar twee kinderen in de steek liet. In het boek vertelt ze haar verhaal en probeert ze te begrijpen wat een jonge moeder kan bezielen.
Suzanne moest leven. Ze kwam in aanraking met een groep kunstenaars die zich los wilden rukken van de tradities en streden voor vrijheid. De groep werd verboden, viel uiteen en Suzanne vertrok: op naar een volgend leven, op naar nieuwe minnaars en nieuwe avonturen. Ze nam deel aan de freedom ride en streed voor vrouwenrechten, schreef gedichten en schilderde. Ze probeert de pijn van het gemis te indrukken door zich grenzeloos te laten beminnen.
Anaïs spreekt haar oma in het boek direct aan door te schrijven in de jij-vorm waarmee ze al direct haar vragen stelt. In haar boek klinkt geen boosheid, maar ik werd het wel. Ik vind het een verschrikkelijk idee om je kinderen in de steek te laten, af en toe eens op te bellen, en dan te zeggen dat je ze zo mist. Het is egoïsme in zijn puurste vorm om te leven zonder verantwoordelijkheid te nemen, te denken dat je strijd voor het grote, maar het kleine laat liggen. Precies daar waar je het meest nodig bent.
Een naar boek, maar heel indringend geschreven.