Een indrukwekkend verhaal

Het is een indrukwekkend verhaal: Uitbreken uit een gemeenschap waar je bent opgegroeid, die je veilige en vertrouwde wereld zou moeten zijn. De schrijfster voelt zich in elk geval niet thuis in de Chassidische gemeenschap waarin zij opgroeit met alle regels, geboden en verboden. Vrouwen en meisjes tellen niet echt mee. Scholing is voor hen niet nodig en boeken mogen niet worden gelezen. De gemeenschap waarin Deborah opgroeit wil zich ook niet mengen met andere bevolkingsgroepen. Zij zien assimilatie met anderen als oorzaak van de toorn van God die hen daarvoor ook heeft gestraft. Eigen gebruiken, een eigen taal, eigen scholen en veel sociale controle moeten daar zorg voor dragen.
In het boek leren we Deborah kennen als zij een jaar of 14 is en de middelbare school voor meisjes bezoekt. Althans voor wat daar voor moet doorgaan. Zij krijgen onderwijs in het Jiddisch en het verplichte Engels is voor veel meisjes een stom uur. Niet voor Deborah. Zij heeft zichzelf deze taal geleerd door boeken te lezen. Deborah ziet de wereld om zich heen en voelt dat er meer is dan kleine, gesloten gemeenschap waarin zij opgroeit. Zij verlangt naar vrijheid, waarin zij boeken mag lezen en ze niet hoeft te verstoppen. Als zij op haar zeventiende wordt uitgehuwelijkt, lijkt ze eerst blij met nieuwe vrijheden die zij krijgt. Al snel blijkt dit toch ook een gevangenis. Langzamerhand rijpt haar plan om zich vrij te maken van de Chassidische gemeenschap. Ze gaat studeren, gaat stiekem broeken dragen en ze laat haar haar weer groeien. Het breekpunt is wanneer zij op een avond een auto-ongeluk krijgt. Dan heeft ze haar besluit genomen.
Het boek geeft een interessante kijk in de gemeenschap van de Chassidische Satmargemeenschap in Brooklyn met alle regels en gebruiken. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik me daar als vrouw prettig bij zou voelen. Je bent er om de man te behagen en om kinderen te krijgen.
Deborah heeft ook haar eigen proces mooi beschreven.