Langzaam, vastberaden

Het is de liefde die we niet begrijpen door Bart Moeyaert

Bart Moeyaert schrijft mooi en meedogenloos. Hij fileert zijn personages en hun wereld in ragfijne splinters die soms glinsteren, soms snijden.
Op zijn eigen vertrouwde manier neemt hij ons in drie delen mee in een verhaal dat ondanks al de pijn en het verdriet toch ook mooi eindigt en troost biedt.

Hij schrijft over familierelaties die zijn zoals ze vaak zijn: pijnlijk, kwetsend maar ook troostend en soms alles wat men heeft.
Een moeder die leeft voor de liefde (wat mooier klinkt dan het is), een afwezige vader en 4 kinderen die er op hun manier telkens weer het beste van proberen maken. Door dingen niet te zien, niet te horen, niet uit te spreken maar wel te denken. Uiteindelijk moet dat vuurwerk geven en dat doet het ook.
De komst van Skip de Bootsman brengt ook niet de verwachte verlossing, en toch… Toch is er licht aan het einde van de tunnel, licht in de vuurtoren, licht in de kinderen hun hart. “Langzaam, vastberaden.”

Dit is de derde keer dat ik dit boek las en het blijft een mooi tussendoortje. Eentje dat in je hoofd en hart blijft ronddwalen. Een fijne bijkomstigheid is dat ik ook het luisterboek heb (al 2 keer geluisterd) en dat ik dus bij het lezen de stem van Carice Van Houten soms nog in mijn hoofd hoorde.

“Heel gelukkig zijn we hier nog niet geworden, maar het kan erger.”
Het begin van een mooie brief en het begin van geluk, als je maar gelooft.

Dank u Bart, u houdt een plaatsje in mijn hart.