Lichtjes

Vijf stappen van jou door Rachael Lippincott

Tranen, tranen, tranen. Een boek dat je giga hard kan laten huilen is een goed boek, punt. Al lijkt het op Een weeffout in onze sterren en al is het een adaptie van een filmscenario. (Die film wil ik trouwens heel graag zien.)

Zo veel levens/verhalen lijken op elkaar. Dus ook in fictie kan dat wel eens gebeuren; zonder een kopie of een flauw afkooksel te zijn.

Er zijn mensen die zo ziek zijn dat ze (soms) geen deel kunnen uitmaken van de dagdagelijkse wereld buiten, dan is het nuttig dat wij via boeken en films even in hun wereld kunnen duiken.
In het geval van Vijf stappen van jou gaat het om de ziekenhuis-wereld rond CF (Cystic Firbiosis).

Dit is een boek dat zich quasi geheel in een ziekenhuis afspeelt en dat toch super romantisch en meeslepend is.
Ziek zijn en toch doorgaan, dat vergt moed, maar de liefde toelaten en de controle loslaten, jezelf overgeven vergt misschien nog wel veel meer moed. En dat herken ik, al ben ik niet ziek.

Het verhaal van Stella en Will vergeet je nooit meer. Geloof me. De tranen etsen het vast in je hart.
Vijf stappen van jou is een boek vol vriendschap en liefde; liefde voor een partner, de liefde tussen een ouder en een kind maar ook de liefde voor jezelf. Het gaat over verliefd worden, graag zien én afscheid nemen. In feite gaat het over écht leven, wat je doet als de dood vlakbij is. En over dromen over lichtjes en daar alles voor over hebben.

Vijf stappen is vlot geschreven, meeslepend en ontroerend, hartverwarmend én triest. Tot tranen toe triest. En romantisch tot en met.

De cover is naast indrukwekkend mooi ook helemaal passend bij het verhaal. En ja, ik wil nu graag de film zien. Om nog wat langer in de wereld van Stella en Will te vertoeven…